இவ்விரவு நானிங்கே துயில வேண்டும்

அண்மையில் சுகவீனப் பட்டிருந்த என் அம்மாவைப் பார்க்க சென்னை வந்திருந்தேன். ஆன பிராயம் என்பத்துநான்கையும்

காலம் அவள் மேனியில் கோட்டோவியமாய்த் தீட்டியிருந்தது.

மூன்று தலைமுறைக்கு மைய வேராய், குடும்பத்தின் அச்சாணியாய் சுழன்றவள், மூப்பின் நொய்வில் தளர்ந்து படுத்திருந்தாள், துலக்கி வைத்த குத்துவிளக்கை கிடத்தி வைத்ததுபோல்....கண்கள் பனித்திடப் பார்த்தபடி நின்றேன்..

நினைவலைகள் பின்னோக்கி தளும்ப... ஆம்... இதேபோல் ஓர்நாள் என்  முன்னே அவள் களைத்துப் படுத்திருந்தாள் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்...பொங்கி வந்த உணர்வுகளைக் கவிதையாய் வடித்தது நினைவுக்கு வர, அந்த பழைய கவிதையைத் தேடி பிடித்தேன்..

இளமையின் வாசலில் நானிருந்தகாலை எழுதியதில், இன்னும் மெருகூட்டத் தோன்றிய போதும், அந்த நினைவை உதறிவிட்டு, எழுதிய வண்ணமே இங்கு பதிவிடுகிறேன்....

இவ்விரவு நானிங்கே துயில வேண்டும் – என்தாயின்

செவ்விதழ்கள் தாலாட்ட மென்விரல்கள் உடல்வருட,

உலகத்தை நான்மறந்து உறங்கவேண்டும்: அவள்மடியில்

மலர்ச்செண்டாய்  மாறிநான் மணக்க வேண்டும்.  

போலிகளை நானிங்கே புகழ்ந்ததுபோதும் – இதயத்து

வேலிகளை தாண்டிமனம் களைத்தது போதும்.: நிதமிங்கே

கூலிக்கு பொய்மூட்டை சுமந்தது போதும்: அன்னையவள்

காலிலென் தலைவைத்தே ஓய்தல் வேண்டும்.   

வெண்ணிலவில் ஔவை வடைசுட்ட கதைகேட்டு,

கண்ணிரண்டில் துயில்பரவ அவள்கரம் நான்பற்றி

மண்ணில்விரித்த அவள் முந்தானைமணம் முகர்ந்து,

விண்ணேறித் தாரகை திரள்களோடு மிதக்க வேண்டும்.

கயமையோடு நான்பழக நேர்ந்ததுபோதும் –இருள்நெஞ்ச

மையல்களில் என்மனது அலைந்ததுபோதும் : பாவத்தின்

செயல்களினை என்கண்கள் பார்த்ததுபோதும் – பாசத்தின்

உயர்வுகளைத் தாய்மடியில் உணரவேண்டும்.

அன்னையவள் மடிமீண்டு குழந்தையாகி- அவள்தம்

மென்விழிகள் சிந்தும் நீரென் சிரத்தில் ஏற்று – தெய்வ

சன்னதியின் சாந்தியவள் அருகாமை  என்றுணர்ந்தே

என்னுயிரை அவளுக்கென இருத்தல் வேண்டும்.

.