பெயர் பிறந்த கதை

(தீராத விளையாட்டுப் பிள்ளை ஆர்.வீ.எஸ் ‘என் பெயர் பிறந்த கதை’பற்றி தொடர்பதிவாய் எழுத அழைத்தார். இதைப் படித்து

கோபம் கொள்வோர், யாரைத் திட்ட வேண்டும் என்று இப்போது புரிந்திருக்கும். இனி உங்கள் பாடு... ஆர்.வீ.எஸ் பாடு )

அது ஒரு செவ்வாய்க்கிழமை. மாலை நான்குமணி. மேல்வானில் ஒரு வானவில் தோன்றியது. பறவைகள் எக்காளக்கூச்சல் போட்டன. பசுக்களெல்லாம் தாமாய் பால் சொரிந்தன. மூட்டமிட்ட மேகங்கள் இரண்டுநிமிடம் பூத்தூறலாய் தூவி ஓய்ந்தன.

கடலூர் செய்த பாக்கியம்தான் என்னே?........

இப்படியெல்லாம் என்றோ ஒருநாள் சக்திவிகடனிலோ, குமுதம் பக்தி ஸ்பெஷலிலோ, ‘உய்விக்க வந்த மகான்கள்’ என்ற ஒரு பக்திகட்டுரையில் என் அவதாரமகிமையை யாரும் எழுதுவார்கள் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை.

பள்ளிக்கூடம் போன பிள்ளைகள் எப்படா வீட்டுக்குப்போக மணி அடிக்கும் என்று ஆவலுடன் காத்திருக்கும் ஒரு சாதாரண மாலை நேரத்தில் தான் நான் பிறந்தேனாம்.

அடடா! பெயர்க் காரணம் பற்றியல்லவா இந்தப் பதிவு?

நான் பிறந்தநாளின் ஒரே விசேஷம் அது சர்வோதய நாளான ஜனவரி 30 ஆம் தேதி என்பதுதான். மகாத்மா காந்தியின் நினைவு நாள் மௌன அஞ்சலிக்கான சங்கு அன்றுகாலை பதினொரு மணிக்குத்தான் ஒலித்திருந்தது..

பின்னே ! ஒரு மகாத்மா போனா இன்னொரு மகாத்மா வரவேண்டாமா? அதான் வந்தேன்..

என் அப்பா, காந்தியின் நினைவாய் அவரின் முதற்பெயரான ‘மோகன்’ என்று பெயர்வைக்கலாம் என்று சொல்ல, அந்நாளில் மோகன் எனும் பெயர் புதுமோஸ்தராய் இருந்ததாலும், அப்போது வெளியான ஒரு சினிமாவில் சிவாஜியின் பெயர் ‘மோகன்’ என்று இருந்ததாலும். சித்தி, அக்கா எல்லோரும் ‘மோகனுக்கே’ பேராதரவு தந்தார்கள்.

தாத்தா பாட்டி ஒத்துக் கொள்ளாமல் ‘சுவாமிநாதன்’ என்று பெயர் வைத்தார்கள். என் அக்காவோ ‘மோகன்’ தான் பெயர் என்று ஆகாத்தியம் செய்து போராடினாளாம்.

கடைசியில் செல்லமாய் அழைக்கும் பெயராய்மட்டும் மோகன்  ஒத்துக் கொள்ளப்பட்டு ‘மோகன்’ நிலைபெற்றது.

‘மோஹி’ என்று கொஞ்சல் பேராய் அது உலாவந்தது.

நான் பள்ளியில் சேர்ந்த வைபவம் நினைவிருக்கிறது.

கோட்டுசூட்டுமாய் கோச்சுவண்டியில் பள்ளிக்கு அழைத்து சென்று சேர்த்தார் என் தாத்தா. அத்தனை வகுப்புக்களுக்கும் சாக்லேட் விநியோகம் நடந்தது. தலைமைஆசிரியர் சேர்ப்புபடிவத்தில் எழுத ‘இவன் பேர் என்ன?’  என்று கேட்க, என் தாத்தா ‘சுவாமிநாதன்’ என்று வாய் திறப்பதற்குமுன் என்அக்கா அவசரஅவசரமாய் மோகன் என்று சொல்லிவிட்டாள். தலைமைஆசிரியரும் படிவத்தில் ‘மோகன்’ என எழுத ஆரம்பித்து விட்டாராம். ஆரம்பத்திலேயே அதை அடித்து எழுத வேண்டாம் என்று தாத்தாவும் விட்டுவிட்டாராம். இதற்காய் என் அக்கா வாங்கிய திட்டு கணக்கில் அடங்காது. ஒருவாறு ‘மோகன்’ என் வழங்கு பெயரானது. ‘சுவாமிநாதன்’ வைதீகதருணங்களின் பெயராய் இன்னமும் ஒட்டிக கொண்டிருக்கிறது.

என் எட்டுவயதில், “வந்தேமாதரம்’ என் பட்டப்பெயராய்  ஆயிற்று. ஆண்டுவிழாவில் இறைநம்பிக்கைப்பற்றி ஞானம் டீச்சர் எழுதித்தந்து , பலமுறை ரிஹர்சல் செய்தும்  மேடைஏறியவுடன் பயத்தில் பேச்சு வராமல் நின்றுவிட்டேன். கீழிருந்து ‘பேசுடாபேசுடா’ என்று டீச்சர் உறும, “வந்தேமாதரம்,வந்தேமாதரம்” என்று முஷ்டி உயர்த்தி கூவிவிட்டு இறங்கிவிட்டேன். அது முதல் சிலகாலம் வந்தேமாதரம் என்றே  அழைக்கப்பட்டேன். பின்னாளில்,உயர்நிலைப் பள்ளியிலும் கல்லூரிநாட்களிலும் மேடைப்பேச்சு எனக்கு உவப்பானதாய் மாறிப்போய்,‘மைக் மோகனா’யும் வலம் வந்தேன்.

எங்கள் அடுத்த வீட்டில் ஒரு மாமா,மாமி இருந்தனர். மாமாவின் பெயர் புருஷோத்தமன். ஒரு கம்யூனிஸ்ட். அவர்களுக்கு பிள்ளை இல்லை. அந்த தம்பதியருக்கு நான் செல்லப்பிள்ளை. என் பத்துவயதில் அவரே எனக்கு ஆதர்சமாய் இருந்தார். எனக்கு பாரதியார்ப் பாடல்களை மனனம் செய்யவைத்தார். அவர் வீட்டில் நடக்கும் கம்யூனிசக் கூட்டங்கள் என் பாரதி பாட்டுடன் துவங்கும். எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தன் அவர்களின் மனைவியும் அந்த கம்யூனிஸ்ட் மாமியும் அக்கா தங்கை என்று ஞாபகம். என் தீவிர வாசிக்கும் பழக்கத்துக்கும்,பொதுவுடைமை மனப்பாங்குக்கும் பின்னாளில் என் தொழிற்சங்க ஈடுபாட்டுக்கும் அவர்களே காரணம்..

ஓ! ஏதோ சொல்லவந்து எங்கோ போய்விட்டேன்.

அவர்கள் என்னை வாயார ‘மோகனம்” என்று அழைப்பதை மீண்டும் கேட்க மனம் ஏங்குகிறது.

   கல்லூரி நாட்களில் மோனிகா,அன்பெழிலன் என்ற புனைப்பெயர்களில் வலம் வந்ததுண்டு.

இளமையில் சபரிமலை செல்ல ஆரம்பித்தேன்.. காவடியாட்டம் முறையாய் ஆடிய நாட்கள். என் குருசாமி என் ஆட்டம் பார்த்து ‘மயிலு’ என்று கூப்பிடுவார். பலருக்கு இன்னமும் நான் ‘மயில்சாமி’தான்.. குருசாமி என்றும் அன்பர்களால் அழைக்கப் படும் போதும்.. ‘மயிலு’எனக்கு பிடித்த பெயர்.

ஒருமுறை ஒரு கவியரங்கில் இன்னொரு மோகனும் கவிதை வாசிக்க வர, என் தமிழ்ப்பேராசிரியர் ‘ஜி.மோகன்’ ஆன என்னை மோகன்ஜி ஆக்கினார். அந்த டீலிங் எனக்கும் பிடிச்சது ! மோகன்ஜியாய் செட்டில் ஆகிட்டேன்.

என் பிள்ளைகள் ‘டாட்,அப்போய்,நைனா’ என்றெல்லாம்  அழைக்கும்போது களிகொள்ளும்  மனம், வயசுபெண்கள் ‘அங்கிள்’ என்றழைக்கும் போது ஏனோ கஷ்டப்படுகிறது.!

வருங்காலத்தில் பேரப்பிள்ளைகள் பிறந்தால் அவர்கள் தாத்தா  என்று கூப்பிட்டால் எப்படி தாங்குவது என்பதே இப்போது என் யோசனை.. ஆரம்பமுதலே அவர்களை மோஹி,மயிலு என்று கூப்பிட பழக்க வேண்டியதுதான் என்ன  சொல்றீங்க?