ஞாபகங்கள்

‘ததிக்ராவிண்ணோ அகாரிஷம்.....’

கூடமெங்கும்  தெளிக்கப்பட்ட நீர்த்துளிகள் சின்னச்சின்னதாய்க் குளம்கட்டியிருந்தது.

தட்டப்பட்ட வாயிற் கதவை நோக்கி விரைந்தாள் அகிலாண்டம்.

“வாங்கோண்ணா" புடவைத்தலைப்பை இழுத்து போர்த்தியபடி கதவைத் திறந்தாள்.

“என்ன சொல்றான்?"

“உங்க சினேகிதர் அடிக்கிற கூத்தை நீங்களே பாருங்க. சொன்ன மந்திரத்தையே திரும்பதிரும்ப சொல்லினபடி சந்தி பண்ணிண்டு வீடுமுழுக்க தீர்த்தவாரி.. இது வரைக்கும் ரெண்டு சொம்பு ஜலம் தெளிச்சாச்சு.. அம்பிகே!”

சலிப்பும் திகிலுமாய் அவள் கண்களில் ஈரம் பளபளத்தது.

“ஏய்! சாம்பா! சகாயம் வந்திருக்கேன் பாரு”

"கோணிய மோவாயுடன் வெறித்துப் பார்த்தார் சாம்பா என்கிற சாம்பசிவன்.

.பத்துநாள் தாடி.. .காதெல்லாம் அப்பிய விபூதிக் குழைசல்..

“இன்னும் ஜலம்” அகிலாண்டத்தை நோக்கி சொம்பை நீட்டினார்

“போறும்.. கெணறு வத்திடுத்து.. வெடுக்கென சொம்பைப் அவள் பிடுங்கியதில், அலங்கோலமாய் கூடத்தில் சரிந்த சாம்பனை தூக்கி மணையில் அமர்த்தினார்  சகாயம் என்கிற சகாயராஜ்.

சாம்பனின் உடல் கனத்தில் அவருக்கும் மூச்சிறைத்தது. ஆச்சே.. அவருக்கும் இந்த கிறிஸ்மஸ்ஸுக்கு அறுபத்தெட்டு தொடங்கிடுமே....

“என்னடா சாம்பா இது? பண்ணின சந்தியெல்லாம் போதாதா?”

“படவா.. நித்திய கர்மா நித்திய கர்மா...”

“சரி மெல்ல எழுந்திரு”

இவனுடன் லோல்பட ஒரு பத்து நிமிஷம் என்னாலயே முடியலயே.. இந்த அகிலாண்டம் என்ன பண்ணும். சகாயம் கவலைப் பட்டார்..

நண்பனை அணைத்தபடி வாயிற்திண்ணைக்கு வந்தார்.

“மெல்ல உட்காரு.”.

“சாப்டியா?”

மீண்டும் வெறித்தப் பார்வை

“நாளைக்கு ஜிப்மர் போறோம்”

“ம்ம்”..

“என்கிட்டயாவது பேசேண்டா.. என்னைகூட மறந்துட்டியா?”

“தமிழரசிக்கிட்டே கடுதாசி குடுத்தியே...” சாம்பன் கண்ணில் பழைய குறும்பு சின்னதாய் எட்டி பார்த்தது.

சகாயராஜுக்கு உடம்பெல்லாம் சிலிர்த்தது.

‘என் கல்லூரி நாட்களின் கதை அல்லவா அது? எல்லாவற்றையும் மறந்து போனாலும் என் சிநேகிதன் என்னை மறக்கவில்லை. என் வாழ்வின் சம்பவங்கள் இன்னும் சாம்பனின் மனத்தின் ஓரத்தில். அந்த ஞாபகங்கள் கூட அவ்வப்போது மட்டும்..... ’

சகாயராஜின் கண்கள் கசிந்தன.

‘சாம்பா! நான் அத்தனை முக்கியமா உனக்கு? மனைவியின் பெயர் மறந்து விட்டது. பேரனைத் தெரியவில்லை. உடன்பிறந்த தம்பியை செருப்புக்கடை பாலு தானே என்கிறான்.. என்னை மட்டும்... என்னை மட்டும்.’

“கொஞ்சம் காபி குடிங்கோண்ணா..” பித்தளை தம்ளர் பொன்னாய்  மின்னியது..

 இந்த சிதம்பரத்தில் தான் இன்னும் பித்தளை டம்ளர்ல காப்பி.. எல்லா எடத்துலயும் காது மொளச்ச பீங்கான் கப்பு.

“அண்ணா! பாண்டிச்சேரி ஆஸ்பத்திரிலயாவது சொஸ்தமாயிடுமா?”

“எதுக்கும்மா இவ்வளவு கவலை? கர்த்தர் மகிமை.. நல்லது தான் அகிலாண்டம் நடக்கும்”

“எங்க நடராஜருக்கு காலை மாத்திகிட்டு ஆடக்கூட ஒழியல்லே.. உங்க சாமியாவது உதவட்டும் அண்ணா.”

“பைத்தியம்... எல்லா சாமியும் ஒண்ணு தாம்மா! நம்பிக்கைதாம்மா சாமி!”

“என்ன பாக்கிறேள்? “வெறிக்கும் கணவனைக் கேட்டாள்.

“கமலம் அத்தை தானே நீ?”

“ஈஸ்வரா! முந்தி பேசாம கழுத்தறுத்தார். இப்போ ஏதேதோ....” மேற்கொண்டு பேசமுடியாமல் அகிலாண்டம் விம்மினாள்.

“சரியாயிடும்மா. நான் காலை ஆறு மணிக்குல்லாம் வந்துடறேன். எதுக்கும் மூணு நாலு நாளைக்கு துணிமணி எடுத்துக்கம்மா.டாக்டர் கடுதாசிஎல்லாம் எடுத்து வச்சிக்கோ. நான் பாங்குக்கு போய் பணம் எடுத்துகிட்டு வந்திடுறேன். கவலைப்படாதே. டேய் சாம்பா! வர்றேன்.”

சாம்பன் குரல் எழுந்தது

”தெய்வச் சிதம்பர தேவா! உன் சித்தம் திரும்பிவிட்டால்

 பொய்வித்த சொப்பன மாமன்னர் வாழ்வும்புவியுமிங்கே

மெய்வைத்த ... உம்ம்ம்... அவர்  கண்கள் அலைந்தன...

“இது ஒண்ணு தான் குறைச்சல். என்ன பாவம் நான் பண்ணினேன்”

“அகிலாண்டம். அவன் மனசுல ஏதேதோ ஞாபகம் அலைமோதுது. ஏதோ ஒரு நேரம் எல்லாமே நேராயுடும் பாரேன்.”

பாங்கு நோக்கி நடந்தார் சகாயம்.. எப்படி இருந்தவன்? எத்தனைக் கால நட்பு.

சாம்பனின் நிர்தாட்சண்யமான குணத்தால் எத்தனை இழந்தான்?.. நான் ஒருவன் மட்டும் தான் இன்றுவரை அவனுடன்.. நல்லதோ கெட்டதோ. எனக்குத் தெரியாத ரகசியம் சாம்பன் வாழ்வில் ஏது?

வேண்டாம் என்று ஆகிவிட்டால் திரும்பிக்கூட பார்க்காத பிடிவாதம்...

சாம்பனின் தங்கைக் கல்யாணத்தில் அவமானப் படுத்திய தன் தந்தையை இறுதிவரை பார்க்காதவன்.

சாம்பனின் ஒரே மகன் பிறந்த புதிது. வாலிபத்தின் உந்துதலில் மனைவியை நெருங்க, ‘எப்போதும் இதே நினைப்புத்தானா?’ என்றவளை உதறி ஒரேயடியாய் அந்த நினைப்பை ஒழித்தவன். இதைக்கூட என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு முறுக்காய்ச் சொன்னவன்.

பிள்ளை வெளிநாட்டில் வேலைக்குப் போய் ஒரு குஜராத்திப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்துகொண்டு சிதம்பரம் வர, அவன் முகம் பார்க்காமல், பிள்ளை ஊர் திரும்பும் வரை சீர்காழி, வைதீஸ்வரன் கோவில் என்று திரிந்தவன்..

எதனாலோ இப்போது தன் ஞாபகங்களையும் தன்னிலையையும் 

ஒழித்து விட்டு நிற்கிறான்.

சகாயராஜின் மனம் கனத்தது.

மறுநாள் சகாயம், சாம்பனின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு,அகிலாண்டம் பின்தொடர பஸ் நிலையத்தை அடைந்தார்.

“சகாயம் சார்! எங்க பிரயாணம்?” சிவகுரு தான். சாம்பனின் சகோதரன்.

'ஆஸ்பத்திரிக்கு'.

“கடலூர் பெரியாஸ்பத்திரியா?”

“கோரிமேட்டுக்கு”

“அவ்வளவு முத்திடுச்சா?” எள்ளல் தெறித்தது.

அவனைப் புழுப்போல பார்த்தபடி மேற்கொண்டு நடந்தார் சகாயம்.

பஸ் விரைந்து கொண்டிருந்தது. சூனியத்தில் வெறித்தபடி சாம்பன்..

இவன் வாழ்க்கைக்கு ஏதும் அர்த்தம் இருக்கிறதா?

சுற்றங்களை ஒழித்துவிட்டு, வாழ்க்கையை ஒழித்துவிட்டு,அது கிளர்த்திய நினைவுகளைக் கூட ஒழித்துவிட்டு, மனதின் ஓரத்தில் நூலாம்படைபோல் ஒட்டிக்கொண்டு தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஓரிரு நினைவுகள் மட்டும் கண்ணாமூச்சு ஆட...

சாம்பனுக்கு நினைவு முழுதாய்த் திரும்பி என்ன சாதிக்கப் போகிறான்?

வேலையிலும், வாழ்க்கையிலும் பட்ட அவமானங்களையும் தோல்விகளையும் மீண்டும் மீண்டும் அசைபோட்டு மனசை ரணகளமாக்கிக் கொள்ளவா? பேரனைக் கூட ஒட்டவிடாமல்  முறுக்கிக் கொண்டு நிற்கும் மகனை எண்ணிக் குமையவா?

கொஞ்ச நேரம் முன்னர் கெக்கலி கொட்டி விட்டுப் போனானே இவன் தம்பி சிவகுரு ...அந்தப் பேச்சுக்கெல்லாம் அர்த்தம் புரிந்து கொண்டு வேதனைப்படவா?

எதற்கு.. எதற்காக  இவனுக்கு நினைவு திரும்ப வேண்டும்?..

இல்லை இல்லை.. இன்பமோ துன்பமோ.. வாழ்வின் முழுமை அவற்றை இறுதிவரை எண்ணி எண்ணி சுகிக்கவோ, துக்கிக்கவோ செய்வதில் தானே இருக்கிறது.. சாம்பனுடன் நினைவுபடுத்தி அசைபோட எங்கள் நட்பொன்று போதாதா?

சகாயம் குமைந்தார்.. கர்த்தரே? இது  என்ன சோதனை.?. என் நண்பனுக்கு வழிகாட்டுதல் புரியும்.. அவனுக்கு சாந்தி அருளும்..

கண்மூடி பிரார்த்தித்தார்.

‘ஜிப்மர் எறங்கு’....

‘அண்ணே! அண்ணே! இவரைப் பாருங்களேன்....’.

சாம்பனின் கையைப் பிடித்த சகாயம் குழறினார்.. “சாம்பா...”

பதினைந்து நிமிட பரபரப்புக்குப் பின், பஸ் இருவரோடு சாம்பனின் உடலையும் இறக்கிவிட்டுவிட்டு... அவரின்  சொச்ச நினைவுகளை மட்டும் சுமந்து கொண்டு நகரத் தொடங்கியது.