நாட்குறிப்பிலிருந்து

நாட்குறிப்பு எழுதும் பழக்கம் எனக்கிருந்தது.

விடாமல் பல வருடங்கள் எழுதினேன்.

பின்னர் அவ்வப்போது..

காலையில் கண்ணில்பட்ட டைரியிலிருந்து சில பக்கங்கள்..

ஆந்திராவுக்கு மாற்றலாய்ப் போயிருந்த சமயம் எழுதியது

10^th செப்டம்பர் 1995

இந்த ஞாயிற்றுக் கிழமை, வெற்று நாளாய் உதித்தது.

இந்த ஊருக்கு வந்து பத்துநாட்கள் ஆகிவிட்டது.

இதம்தரும் மனை நீங்கி, குழந்தைகளை விட்டுவிட்டு 

இதென்ன உத்தியோகம் என்று தோன்றுகிறது.

தோன்றக்கூடாது தான்... ஆனாலும் தோன்றுகிறதே.

ராத்திரி சரியாக தூங்கவில்லை. பிள்ளைகள் நினைவாய்...

இவ்வளவு பெரிய கெஸ்ட்ஹவுசில் தனிஆளாய்..

பெருமூச்சு கூட இங்கே எதிரொலிக்கிறது. 

காலையில் பூத்துக்குச்சென்று தொலைபேசியில் குழந்தைகளுடன் பேசினேன்.

விவேக் எனக்கு கடிதம் எழுதிக்கொண்டிருப்பதாய்ச் சொன்னான்..

அதில் அவனுடைய புது பேட்,பரீட்சை மார்க், காமிக்ஸ், எல்லாமுமாய் இருக்கும்..

அம்மாவுக்கு கடிதம் எழுதினேன்.

ரேடியோவில் ஒரு அழகான பழைய தெலுங்கு சினிமாபாடல்.

மூகமனசுலு (ஊமை நெஞ்சங்கள்) சித்ராலோ....

வரிகள் மனதை ஊடுருவிப் பதிந்து விட்டன. அந்தப் பாடலோடு ரேடியோவை நிறுத்திவிட்டு, மீண்டும்மீண்டும் அதன்  வரிகளை நினைவுபடுத்திக் கொண்டேன்.. நாளெல்லாம் நாவில்பயின்ற பாடலை தமிழ்ப்படுத்தினேன்.. 

பூமாலையில் சிரித்திருக்கும் பூக்களினூடே

         கோர்த்த நாரும் பொதிந்திருக்கும்

பூவாய் மலரும் கண்கள்தாண்டி, இதயமோ

         எதைத்தான் ஒளித்திருக்கும்?

தவிக்கும் மனதோர் ஊமைஎனினும்-அதற்கே

       மொழி ஒன்றும் இருந்திருக்கும்

செவிபடைத்த மனங்களுக்கு மட்டும்

       அதன் பேச்சும் கேட்டிருக்கும்.....

சிரித்திடினும் அழுதிடினும் விழிகளில்

       கண்ணீர் அன்றோ துளிர்த்திருக்கும்?

கண்ணீரின் கதைகள் நீ முயன்றிருந்தால்

        கண்டிப்பாய் புரிந்திருக்கும்......

திரைப்பாடல் போல் இல்லாமல் கொஞ்சம் செய்யுள் போல் இருக்கிறதோ?..

இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்.

தெலுங்கில் பாடலாசிரியர்  புரிந்திருக்கும் ஜாலம் இந்தப் பாட்டில் வரவில்லை எனத் தோன்றுகிறது....

மொழிபெயர்ப்பில் நழுவிப்போவது மூலக்கவிதையின்

கவிதானுபவம் அல்லவா?

11^th செப்டம்பர் 1995

இன்றிலிருந்து அரைலிட்டர் பால் வாடிக்கையாய் வரும்.

செய்த உப்புமா வாசனையாகத்தான் இருந்தது.

உப்பைத் தான் மறந்து விட்டேன்.

பரபரப்பாக வேலையில் ஆழ்ந்துவிட்டேன்.. 

தனிமைக்கு வேலையும், படிப்புமன்றோ மாற்று?

சுற்றி பதினெட்டுபட்டிக்கும் நாளைமுதல் போக ஆரம்பிக்க வேண்டும்.

12^th செப்டம்பர் 1995

நிறைய வாடிக்கையாளர்கள்..  தெலுங்கில் புகுந்துவிளையாடிக் கொண்டு இருக்கிறேன். கொஞ்சம் தமிழ்ல எவனாவது பேசுங்களேண்டா?

டிராக்டர் லோன்கேட்டு வந்த ஒருவர் தன் மாமாவுக்கு முதல்வர் சந்திரபாபு நாயடுவைத் தெரியும் என்று அளந்துவிட்டு என்னைக்  கேட்டார்:

“சாரு.. மீ பேரு ஏமி?”

சொன்னேன்......”நேனு சந்திரபாபு நாயுடு”

சகஅலுவலர்கள் சற்று திகைத்து, பின் சிரித்தார்கள்..

லொள்ளு,நையாண்டி, நக்கலுக்கெல்லாம் நம்ம ஊர் நம்ம ஊருதான்.

இன்னும் துணிதுவைக்கிற வேலையொண்ணு பாக்கியிருக்குடா சாமி!

13^th செப்டம்பர் 1995

மற்றுமொரு நாள்.

கொண்டு வந்திருக்கும் இராமலிங்க வள்ளலாரின் திருவருட்பாவை மாந்திக் கொண்டிருக்கிறேன்....

அவரு தானே சொன்னார்? விழித்திரு... தனித்திரு... பசித்திரு...

ரொம்ப பசிக்குது ராமலிங்கம்.