கல்

(சில நாட்களுக்கு முன்,ஏதோவோர் தெலுங்கு தொலைக்காட்சியைக் கடந்தபோது ,பாதியிலேஒரு கவிதைகேட்டேன். எழுதிய தெலுங்கு கவிஞன் யார் என அறியமுடியவில்லை. நினைவில் தொகுத்து தமிழாக்கித் தந்திருக்கிறேன். அந்தக் கேள்வியின் உக்கிரம் சற்று நேரம் தகித்தபடி இருந்தது.)

ஏதோ ஓர் ஊரிலிருந்து ஒரு மஹா சிற்பி வந்தான்.

வேறேதோ ஊரிலிருந்து பெரிய கல்லைத் தருவித்தான்.

ஆறடி அளந்து கல்லை அறுத்துக் கொண்டான்.

மிகுந்து விட்ட மூன்றடிக்கல்லை ஒதுக்கி விட்டான்.

ஆறடிக் கல்லோ விக்கிரகமாய் கோவில்கொண்டது.

மூன்றடிக் கல்லோ வண்ணான்துறை சேர்ந்தது.

நாற்றமெடுத்த மனங்களெல்லாம்

 தெய்வத்தின் முன்னே நின்றன....

நாற்றமெடுத்த துணிகளெல்லாம், அந்த

துவைக்கும் கல்லை சூழ்ந்தன.

வேண்டிவேண்டி உலர்ந்த தொண்டைகள்

தீர்த்தம் பட்டு நனைந்தன.

அழுக்குக்கறை கொண்ட துணிகளோ

தண்ணீரினில் முங்கின.

அர்த்தம் புரியா தோத்திரங்களில் 

பூஜாரியின் பக்திக்குரலோசை.

துவைக்கும் வண்ணான் குரலெழுப்பும் 

இஸ்ஸுஇஸ்ஸெனும் தப்பலொலி.

சடகோபம் பவித்திரமாய்

தலைகளை வருடியது.

பவித்திரம் வேண்டி துணிகளோ

படிக்கல்லை மோதின.

ஆயிற்று....

கோவில்விட்டு நீங்கிய மனங்கள் 

தத்தம் அழுக்கை 

             மீண்டும் வாரிச் சென்றன.

துவைக்கப்பட்ட துணிகளோ 

தூய்மை கொண்டு திரும்பின.

கோவில்கொண்ட தெய்வமா?துவைக்க சென்ற கல்லா?

யார் தெய்வம்? யாரே கல்??