கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான்- ஒரு அஞ்சலி

என் பிரிய கவிஞனே!

நீயும் ஒருநாள் பிரிவாய் என்று

எனக்கேன் தோன்றவேயில்லை??

என்னை மெல்லத் திடமாக்கிக் கொண்டிருப்பேனே?

இப்படியா இந்தநாள் விடியும்?

உன் கவிமண்டலத்தின் 'பால்வீதி'யில்

கைப்பிடித்து என்னை அழைத்துச் சென்றாய்.

என் 'ஆலாபனை'யையும் சற்றே மாற்றி வைத்தாய் ஆசானே!

இருபத்தைந்து வருடங்களுக்குமுன்,

ஒருநாள் உன்னோடு இருக்க வாய்த்தது.

கடலூரின் கடற்கரையும் நம்முடன் தனித்திருந்தது,

கஜல் ரசிக்கும் முறைமையையும்

ஹைக்கூவின் ஞானத் தெறிப்பையும்

காதாறக் கேட்டு ஆர்ப்பரித்தது அலைகடல் .

அருகிலே அமர்ந்து நீ புகைபிடித்த தருணம்,

அகிற்புகை சூழ்வதாய் உணர்ந்தேன் ஆசானே!

அன்றென் இல்லத்தில்,

கவிதையில் யதார்த்தம் பற்றி பேசியபடி உண்டோம்.

'இந்த கணத்து யதார்த்தம் 

இந்தத் தெளிவான ரசம் மட்டுமே' என்றாய்.

உள்ளங்கையில் வாங்கிப் பருகி,

என் மனைவிக்கு மகுடம் சூட்டினாய்.

இரண்டாண்டுகளுக்கு முன்னர் 

புத்தகவிழாவில் சந்தித்தபோது அணைத்துக் கொண்டாய்.

அரங்கத்தை என் கரம் பற்றிக் கடந்தாய்.

'இன்னமும் சபரிமலை செல்கிறாயா?' என்று கேட்டாய்.

இல்லத்துக்கு அழைத்தாய்.

கவிதை நிறைந்த உன் மனத்தின் ஓர் ஓரத்தில் நானும் இருந்தேன்.

அது போதும் எனக்கு.

நீ செப்பனிட்ட  என் கவிதா ரசனை என்னுடனே இருக்கிறது.

அது போதும் எனக்கு.

அலமாரியில் கொலுவிருக்கிறது உன் அமர படைப்புகள்.

அது போதும் எனக்கு.

போய்வா கவிராஜனே!

நீ துய்த்த தமிழை நானும் துய்க்கிறேன்.

அது போதும் எனக்கு.

(பூபாளத்திற்கொரு புல்லாங்குழல் கவிதைநூல் வெளியீட்டு விழா- கடலூர் மாவட்ட

 ஆட்சியாளர் திரு பிராபகர ராவ் , அடுத்து திரு.இறையன்பு, உரையாற்றும் கவிக்கோ மற்றும் நான் (கருப்பு சட்டையுடன்)