பெண்ணையின் வெள்ளம்

வெண்ணை உருகுமுன் பெருகிவிட்ட பெண்ணை நதி

எண்ணற்ற செடிமரமென அள்ளிக்கொண்டு போகின்றது.

புயலும் மழையும் கடலூருக்குப் புதிதா என்ன ??

புரட்டிபோடப்பட்ட வாழ்க்கையை கக்கத்தில் ஏற்றியபடி,

உயிரும் உறவும் இருப்பதை தலைக்கணக்கு எண்ணி 

புதிய தொடக்கத்துடன் போகும் என் மக்கள்.

கண்ணீரில் எங்களூர் ‘மல்லாட்டை’யை விதைப்போம்.

அதன் உவர்ப்பில்  இனிக்கும் எங்கள் கரும்பு.

நிவாரணம் என்றொரு நீர்க்கடன் சடங்கு

நிராதரவாய் உயிர்மீண்ட சடலங்களுக்கும் உண்டு.

பெண்ணைநதி சீறும்தோறும் மீண்டுவரும் அவன்முகம்.

ராமதாசு... என் பள்ளி சிநேகிதன்........

ஒரு புயலின்போது,

ஊரினிரு எல்லைகளாய் கோடிட்ட

கெடிலமும் பெண்ணையும் தழுவிக் கொண்டன.

தெப்பமாய் மிதந்த ஊர் சோகத்தில் தவிக்க,

பள்ளிவிடுமுறையைக் கொண்டாடித்திரிந்த பாலியம்.

கர்ணத்தோட்டம் சூழ்ந்த இடுப்பளவு நீரில் விளையாட

காற்றில்சரிந்த வாழைகளால் கட்டுமரம்

ராமதாசு தான் கட்டினான்.  

பழக்கமில்லாத பனங்கிழங்கை சாப்பிடத் தந்தான்.

பெண்ணை பாலத்தின் அக்கரையின் அருகிருந்த  மடுவைக்

காட்டித்தந்தவனும் அவன்தான்.

‘அதன் சுழலில் விழுந்தால்,

பிச்சாவரத்தில் தான் பொணம் கிடைக்கும்’ என்று அவன் சொன்னதை நம்பியிருந்தேன் மறு கேள்வியின்றி.

ஓரிரு மாதங்களில் அந்த மடுவிலேயே அவன் மாண்டுபோனான்.

பள்ளிப் பிரார்த்தனையில்

பீட்டர் சாமியார் மௌனஅஞ்சலி செய்யச்சொன்ன கணம்'

சத்தமாய் அழுதேன்..

நொண்டிசார் விரல் அசைப்பில் வாய்பொத்திய அன்று மதியம் ஏதும் சாப்பிடவில்லை நாங்கள்.

மனதில் உறைந்த துக்கம்.

படியாத அவன் முன்தலை முடி ,

அவன் சொல்லித் தந்த கெட்டவார்த்தைகள்.

‘அய்யிரே’ என்ற அழைப்பு.

பனங்கிழங்கின் மணம்.

மனசோரம் சிரித்தபடி தான் இருக்கிறான்.

பெண்ணையாற்றுப் பாலத்தைக் கடந்த போதெல்லாம்

மனக்கரங்கள் நீளும் அந்த மடுவைத் துழாவியபடி.

நினைவின் பாரம் தாங்கவொட்டாமல்

மீண்டும் அவனை மடுவிலேயே எறிகின்றேன்.

இன்றும் கடலூரை வெள்ளம் பதம் பார்க்கிறது.

மாநிலத்து நேய உள்ளங்கள் 

உதவிக்கென்று விரைகின்றன

உணவுடனும் உடையுடனும்.

இதை யாரேனும் படிக்கக் கூடும்.

அந்தப் பாலம் கடப்பீராயின்

அந்த மடுவருகில்  

ஒரு உணவுப் பொட்டலத்தைப் போடுங்கள்.

அங்கு தான் என் ராமதாசு இருக்கிறான்.

உணவு முடியாதெனில்...

ஒரு பனங்கிழங்கையேனும்.