‘பியார் கி புல்புல்’

நேற்று முன்மாலைப் பொழுது இந்த அறைக்குள் வந்தபோதே ஜன்னல்வழியே கடல் என் கண்களை நீலமாய் நிறைந்தது. எப்போது மும்பைக்கு வந்தாலும் இதே பழைய ஓட்டலில் தான் நான் தங்குவது. அறைகூட இதுவாய்த்தான் இருக்கும்.காரை உதிர்ந்து இருட்டடித்துப் போன அறை. அறையிலிருந்து பார்க்கும்போது எதிரே விரிந்த கடலுக்கும் ஓட்டலுக்கும் இடையே ஓரிரு பெரிய கட்டிடங்களும் ஊடே ஓடு சார்ப்பு வைத்த வீடுகளும்,பிளாஸ்டிக் ஷீட் மூடிய குடிசைகளுமாய் கலந்து காட்சியளித்தன.

இன்று சொல்லியிருந்தபடி காலை ஒன்பதுமணிக்கு சந்திக்க அலோக் வரவில்லை. மணி பத்தாகிவிட்டது . வெளியே ஒரே சீராக பெய்து கொண்டிருக்கும் மழையையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். மரங்கள்கூட எந்த ஆட்டமுமின்றி கட்டிடங்களோடு பேசிவைத்ததுபோல் மௌனமாய் மழையின் மூர்க்கத்தில் சமைந்து கிடந்தன. அந்த மழையின் தாக்குதல் அவற்றுக்கு மிக வேண்டியிருக்கிறதோ என்னவோ? மூச்சுவிடாமல் முத்தமழை பொழியும் கணவனை மறுக்காமல், மௌனமாய் கண்மூடி ஏற்றுக்கொள்ளும் அல்லது சகித்துக்கொள்ளும் புதுமனைவியைப் போல அந்த மழை..... மழையோ மரங்களோ கட்டிடங்களோ புதியவை அல்ல. எனினும் அந்த முயக்கம் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஆனால் கணவர்களோ தங்கள் பழைய மனைவிமார்களுக்கு இன்னமும் முத்தம் கொடுக்கிறார்களா என்று தெரியாது. ஏனெனில் எனக்கு இன்னும் கல்யாணம் ஆகவில்லை.

என்னடா இவன் வர்ணனையும பேச்சும் எழுத்தாளனைப்போல இருக்கிறதே என்று யோசிக்கிறீர்கள் தானே? நான் வாசு. வாசுதேவ சர்மா. புகழ்வாயந்த எழுத்தாளனாய் இருக்க வேண்டியவன். எல்லாம் உங்களால்தான் ! எழுத்தாளன் தான் எழுதுகிறானே,அவனுக்கு யார் சோறு போடுவது என்று யோசித்தீர்களா? குட்டிச்சுவராய் போய்விட்ட இந்த சமுதாயத்தில், எழுத்தாளனைப் போஷிக்க வேண்டும் என்ற பொறுப்புணர்வு இருக்கிறதா? அட உங்களை விடுங்கள். ஒன்பதுமாதம் சுமந்து பெற்ற அம்மாவே சோறுபோட மறுத்துவிட்டாளே.... ‘வெட்டியாய் உட்கார்ந்து கிறுக்கிகிட்டு கிடக்காம, படிச்ச படிப்புக்கு ஒரு வேலைக்குப்போகிற வழியைப் பாரு!’ என்று கராறாக அல்லவா சொல்லி விட்டாள்? எதிர்வீட்டு ரேவதிக்கு நான் எழுதிய கவிதை பிடிக்கவில்லை. போகட்டும். அவளைப் பெற்ற அப்பனுக்கு அந்தக் கவிதை ரொம்பவே பிடிக்காமல் போய்விட்டது. ஆள்,படை,அம்புன்னு ஆர்ப்பாட்டமான ஆள். இரவோடுஇரவாக நான் மட்டும்  மாயவரத்திலிருந்து இடம்மாற வேண்டி வந்தது.

சிங்கார சென்னை என்னை அரவணைத்துக் கொண்டது. அங்குஇங்கு எனத் திரிந்து கோடம்பாக்கம் எனும் சொப்பனபுரிக்குள் நுழைந்துவிட்டேன். திரையில் காணவேண்டிய முகமாய் இருந்திருந்தால்தான் ரேவதிக்கு என் கவிதை பிடித்திருந்திருக்குமே! என் ஜோலி திரைக்குப் பின்னால்தான். பின்னாலிருக்கும் பெரும்உழைப்பு யாருக்கு இங்கே தெரிகிறது? கட்டியிழுக்கும் அந்த பெரும் சங்கிலியில், ஒரு கண்ணி சரியில்லை என்றாலும் தேர் நகருமா? அந்த சங்கிலியின் சிலகண்ணிகள் இப்போது எனக்கு அத்துப்படி. அவற்றில் சுழலும் அல்லது உழலும் முகம் தெரியாத பல நூறு பேர்களில் நானும் ஒருவன். கெட்டிக்காரன் என்று பேரெனக்கு. கிளாப் அடிப்பதிலிருந்து வசனம் சொல்லிகொடுக்கிற வரைக்கும்,எல்லாமுமே செய்வேன். சின்னசின்ன பேனர்களில் தான் வாய்ப்பு இதுவரை.... இப்போதுகூட ஒரு சின்ன பட்ஜெட் படமொன்றுக்கு லொகேஷன் பார்க்கத்தான் மும்பை வந்திருக்கிறேன். என்னைமாதிரி பாலிவுட்டில் ஒரு புரொடக்‌ஷன் அசிஸ்டெண்ட்டுதான் அலோக். அவனுக்காக காத்திருக்கும் இந்த கேப்பில் தான் உங்களோடு அளவளாவியாகிறது.

இவனை இன்னும் காணோம். மழைவேறு. நான் சம்பந்தப்பட்ட இந்த திரைக்கதைப்படி, கதாநாயகி மும்பையில் வேலைக்கு சேர வருகிறாள். அவளை வழிமறித்து ரௌடிகள் துரத்துகிறார்கள். அவள் தெருக்களில் நுழைந்து ஓடுகிறாள். யாரும் தட்டிகேட்க முடியாத கெட்டபையர்கள். கேட்க நிற்கிறான் ஒருவன். அவன் கையை வெட்டுகிறார்கள். ஆனால் அவளும் எப்படியோ தப்பிக்கிறாள். தனக்காக வெட்டுபட்ட வாலிபனை கண்டுபிடித்து உதவ நினைக்கிறாள். அந்தத் தேடலில் தமிழகம் வருகிறாள்.

அதுவரைத்தான் கதை தீர்மானமாகி இருக்கிறது. மேற்கொண்டு மூன்று வேறுவேறு கதைத்தொடர்ச்சிகள் டிஸ்கஷனில் இருக்கிறது. அந்த மூன்றிலும், ஒன்று ரொம்ப சுமாரான கதையோட்டம். பிரச்னை என்னவென்றால்,அதை ஓட்டியவர் படத்தின் தயாரிப்பாளர். அவரே ஒரு எழுத்தாளராம். இத்துப்போன பத்திரிகை ஒன்றில் ‘செத்துப்போச்சு காதல்’ என ஒரு சிறுகதை வெளியாகி இருக்கிறதாம். ஜெயிக்கிற கட்சியோடு இருந்துவிடலாமே என்று தயாரிப்பாளர் முடிவுக்கு சபாஷ் போட்ட என்னை யாருமே ரசிக்கவில்லை. யார் ரசித்து என்னாகப் போகிறது? பழைய வசனகர்த்தா முறுக்கிக் கொண்டு போனால் அடுத்த வசனகர்த்தா நானே தான். பெரிய பிரேக்.....

இப்போதைய பிரச்னை என்னவென்றால் எனக்கு தரப்பட்டிருக்கிற பணம் மூன்று நாளைக்குத்தான் காணும். அதற்குள் லொகேஷன் போய்வர பயணச்செலவு, தின்னும் பிரியாணி, பருகும் பீர் ,மெல்லும் பீடா, ஊதும் சிகரெட் என செலவையெல்லாம் முடித்துக்கொள்ள வேண்டும். அதான் சொன்னேனே பட்ஜெட் சின்னதாக என்று....அலோக் படவாவை இன்னும் காணவில்லை. என் தயாரிப்பாளருக்கு எங்கேயோ அறிமுகமான ஹிந்தி டைரக்டர் ஒருவரின் உதவியாளனாய் இருந்தவன்தான் இந்த அலோக். திருவாழத்தான்.....

ஒரு வழியாக மாலை மூன்றுமணிக்கு அலோக் வந்தான். கொஞ்சம் அதிகமாகவே திட்டிவிட்டேன். ‘மாஃப் கர்னா மாஃப் கர்னா’ என்று கெஞ்சித் தள்ளிவிட்டான். ஆட்சேபணை இல்லையென்றால், அவன் வீட்டில் மாடி ரூமிலேயே தங்கிச் கொள்ளவும் சொன்னான். நமக்கும் காசு கட்டிவருமே என்று சின்ன பிகுவுக்குப்பின் அவன் அழைப்பை ஏற்று அவன் வீட்டுக்கு சென்றேன் . அவன் மாடி என்று சொன்னது தரையிலிருந்து எட்டு கள்ளிப்பலகை படிக்கட்டுகளுக்கு மேல் நாலுக்குஆறு விஸ்தீரணத்திலான ஒரு கள்ளிப்பலகை தளத்தைத்தான். அதிலிருந்து நாலடி உயரத்தில் முட்டும் மேற்கூரை. அதில் ஊர்ந்துதான் சென்று படுக்க வேண்டும். அபத்திரமாய் அந்தரத்தில் சின்னதாய் ஒரு கருப்பு 'மின்னி' ஃபேன் வேறு!அலோக்குடன் கூடவே வீட்டில் வசிப்பது படுத்தபடுக்கையாய் அவன் அம்மா, பருவச் சிட்டுபோல் ஒரு தங்கை மற்றும் ஒரு நாட்டு நாய்.

மறுநாள் லொகேஷன் பார்க்கப் போகும்போது என் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அலோக் ஒரு உதவியைக் கேட்டான். கொஞ்சம் சிக்கலான உதவிதான். அவன் அம்மாவுக்கு கான்சர் என்றும், எப்போது வேண்டுமானாலும் இறந்து விடுவாளென்றும், தங்கைக்கு மணமாகவில்லையே என்ற குறையில் அவள் மருகிக் கொண்டிருப்பதாயும் சொன்னான். நான் என்ன செய்யவேண்டும் எனக் கேட்டேன். அடுத்தநாள் அம்மாவை ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கப்போவதாயும், அவளிடம் அவன் தங்கையை நான் பெண்பார்க்க வந்திருப்பதாய் பொய் சொல்லியிருப்பதாகவும் சொன்னான். அன்று அம்மாவிடம் அவன் தங்கையைப் பிடித்திருப்பதாயும் கல்யாணம் செய்து கொள்வதாயும் மட்டும் சொல்லிவிட சொன்னான். தன் அம்மாவின் இறுதி கணம் அந்த சந்தோஷத்திலேயே முடியட்டும் என்று கண்ணீர்மல்க கைகூப்பினான். அந்த உதவியை அவன் ஆயுளுக்கும் மறக்கமாட்டான் என்றும் மூக்கை சிந்தினான்.

எனக்கு ரொம்ப தர்மசங்கடமாய்ப் போய் விட்டது. செத்துப் போகிறவளிடம் பொய் சொல்லலாமா? பேயாய் வந்து சிண்டை உலுக்கிவிட மாட்டாளோ? என்று பயமாய் இருந்தது. நாலாவது புளோரில் படப்பிடிப்பு நடக்கும் தெலுங்குக்கதை இப்படித்தான் போகிறது. அதன் உதவிஇயக்குனர் ராகவராவ் அவனுக்கு அந்தக்கதையை சொல்லியிருக்கிறான். தெலுங்கு படப்பிடிப்பில் எனக்கு என்ன வேலை என்கிறீர்களா? அவர்கள் போடும் உப்புமா நெய்வாசத்துடன் நன்றாய் இருக்கும். தொட்டுக் கொள்ள கோங்குரா சட்னி வேறு. எங்க உப்புமாவிலே எங்க பட்ஜெட்டே ஸ்வச்சமாய் தெரியும்!

இருக்கிற இருப்பில் கல்யாணம்கார்த்தின்னு நினைப்புக்குகூட வருவதில்லை எனக்கு. இந்த ஃபீல்டுக்கு வந்தபுதிதில் ஒரே கனவுகனவாக இருந்தது. என் திறமையைப் பார்த்து ஒரு ‘ம’நடிகை என்னைக் காதலிப்பதாகவும், திருப்பதியில் கல்யாணம் செய்து கொள்வதாயும் ஒருநாள் கனவு வந்தது. அடுத்த நாளிலிருந்து அந்தக் கனவை ரீவைண்ட் செய்தபடி தூங்கிப்போவேன்.. மேக்கப் போட்டுக்கொண்டிருந்த ‘ம’வை தற்செயலாகப் பார்த்தபிறகுதான் அந்த மயக்கம் தெளிந்ததுன்னு வச்சிக்குங்களேன்.

ஆனா இப்போதைய சீன்ல, என்னையும் ஒரு ஆளா மதிச்சு கல்யாணத்துக்கு நடிக்கிறமாதிரி ஒருத்தன் கூப்பிட்டாலும், பொய்சொல்ல மனசு கேட்கவில்லை. ஆனாலும் ஆலோக்கின் கண்ணீர் என்னை கரைத்துவிட்டது. ஒத்துக் கொண்டேன்.

மறுநாள் ஸ்பாட்டுக்கு கிளம்புமுன், அம்மாக்காரியின் படுக்கைக்கருகில் நின்றேன். கொஞ்சம் நிற்கமுடியாமல் தான் நின்றேன். இலுப்பை பூத்த வாசனை, யூகலிப்டஸ் தைலம், புளித்த பால் என எல்லா வாசனையும் கலந்து ஒரு வீச்சம்.

“ஆவோ பேட்டா’’ என்றாள்.

“நமஸ்தே மா! மே ஆப்கி பேடி கோ சாதி கர்ணா சாத்தா ஹூங்!”

மனசுக்குள் அமிதாபச்சன் வாய்ஸ் போல் நினைத்தபடி தான் சொன்னேன். அது கொஞ்சம் சுருளிராஜன் குரலில் வெளிப்பட்டுவிட்டதோ எனும் ஐயம். ச்சே! இருக்காது.

“அச்சா பேட்டா! பகுத் அச்சா!” என்று அந்தம்மா துள்ளியெழுந்து படுக்கையில் உட்கார்ந்து என் தோள்களைப் பற்றியிழுத்து என் உச்சி முகர்ந்தாள். இந்தக் கிழவி பிழைத்துக் கிடந்தால் ஒரு புது நைட்டி வாங்கித் தரவேண்டும். அய்யய்யோ...இவள் பொழைச்சால் நான் செத்துடுவேனே.. என்ற பயமும் ஓடியது. ஆலோக் என் கைகளைப் பற்றி இழுத்து வாசலுக்கு வந்தான். “நன்றி வாசு! என் அம்மா படுக்கையை விட்டு எழுந்துஉட்கார்ந்து ஆறு மாசமாகிறது. உன் ஒரு வாக்கியத்தில் அந்த மாயம் நிகழ்ந்து விட்டது. இனி பிழைத்து விடுவாள் என்ற நம்பிக்கை வந்து விட்டது” என்றான்.

'அம்மா...பிழைச்சு... பிராமிஸ்... கல்யாணம்...’ என்ற என் குழறலைக் கேட்க அவன் அங்கிருந்தால் தானே?

உள்ளேயிருந்து வந்த ‘ஸ்னேகல்’ என்னைப் பார்த்தநிமிஷம் பட்டவெட்கம் இன்னமும் என்னைப் பதற அடித்தது.

ஸ்பாட்டுக்கு கிளம்பினோம்.. அலோக் காலையில் அந்த சீனே நடக்காதது போல், நான் வந்த வேலையிலேயே ஈடுபாட்டோடு உதவியாக இருந்தான். நாளெல்லாம் சுற்றி லொகேஷன் பார்க்கும் வேலை முடிந்தது. படபிடிப்புக்கு அவன் உதவி செய்வதாக சொன்னான். என் நட்புக்கு நன்றி சொல்லி விடைகொடுத்தான்.

நான் மீண்டும் ‘உன் அம்மா...பிழைச்சு... பிராமிஸ்... கல்யாணம்...’ என்ற பல்லவியை ஆரம்பித்தேன். ‘’அதையெல்லாம் விடு. நீ செய்த உதவியை ஆயுசுக்கும் மறக்க மாட்டேன்’’ என்றான். இருவரும் எங்கள் விலாசங்களையும் பரிமாறிக் கொண்டோம்.

சென்னை மீண்டும் என்னை உஷ்ணத்துடன் இறுக்கிக்கொண்டது. தற்போதைய படவேலையில் கொஞ்சம் சுணக்கம் இருந்ததால், புதிதாய் பர்வதவர்தினி ப்ரொடக்ஷன்ஸ் ப்ராஜெக்ட்டில் என்னை அழைத்ததால் அந்த வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தேன். இது கொஞ்சம் பெரிய பேனர். ஏதோ ஒரு மடம்.. எதானாலென்ன?! வேலையில் மும்முரமாய் இருந்தாலும், எனக்கு மும்பை சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தபடி இருந்தது. 

ஸ்னேகலை நினைவுக்கு கொண்டுவர முயற்சித்தேன். அவள் கணுக்கால் வரை வீட்டுவேலையில் ஈரமான பச்சைக்கலர் சல்வார் சராய் நினைவுக்கு வருகிறது. சாயம் இழந்து வரும் பர்ப்பிள் கமீஸ் நினைவுக்கு வருகிறது. இடது தாடையில் பிறைநிலா போன்ற சிறிய தழும்பு நினைவுக்கு வருகிறது. நீளமான தலைமுடி நினைவுக்கு வருகிறது. சிவப்புக்கம்மல் போட்ட காதும், கருப்புமணி செயினும், ஹிந்தி நடிகை மும்தாஜ் போன்று கொஞ்சம் வானம் பார்க்கும் மூக்கும், லேசாக முடிபரவிய கன்ன ஓரங்களும், அந்தக் கீழ்வரிசை தெத்துப்பல்லும் சிவந்த பாதங்களும் தனித்தனியாய் நினைவுக்கு வருகின்றன. ஆனால் அவளே ஒருசேர முழுசா நினைவுக்கு வரலையே.. அது என்ன பாட்டு?? “ஆசை முகம் மறந்து போச்சே... இதை யாரிடம் சொல்வேனடி தோழி”. அதான்.. அதான்... அது மாதிரி தான்..

அய்யய்யோ.. என்ன இது? இவ்வளவு விவரமாக அவளைப் பார்த்துத் தொலைத்திருக்கிறேன்?? என் மனசு எனக்கே தெரியாமப் போச்சே.. இருந்தாலும் அலோக் வீட்டு நிலைமை என்ன.. என்னோட... இருங்க.. இருங்க... எனக்கும் அப்படி என்ன பெரிய நிலைமை? பாட்டி சொல்லுவாளே பஞ்சபக்ஷ பரமான்னம்... அதா தட்டுகெட்டுப் போகிறது ? இருந்தா கிசான் ஜாம், இல்லன்னா வெல்லம்னு பிரட்டோட பிரட்டித் தின்கிற பவிஷுக்கு... எல்லாம் போதும்... என்ன? போதுமா?? முடிவே பண்ணிட்டேனா?? அப்படி மும்பை போனா அலோக் வீட்டில் தங்குற வசதியாவது இருக்கா?

‘என்ன பெரிய வசதி? கள்ளிப்பலகை மாடித்தலத்தில் தான் முதலிரவு வச்சுக்கணுமா? ஐயையோ என்ன இது முதலிரவு அதுஇதுன்னு பேத்தறேன்... முடிவே பண்ணிட்டேனா?

மெள்ளமா கூப்பிட்டு பார்க்கிறேன்...’ஸ்னேகல்... ஸ்னேகல்...’ நல்லாதாண்டி இருக்கு உன்பேரு...செல்லமா பேரை எப்படி சுருக்கி கூப்பிடலாம்? ‘ஸ்னேக்’.. சீ! ஸ்னேக்குன்னா பாம்பாச்சே... அவ பச்சைக் கிளின்னா...’ஸ்னோ’ ஓக்கேவா? அது ‘பனி’ன்னா .. பேரு சில்லுண்டிருக்கே! ஆஹா!

திடீர்ன்னு எல்லாம் பளிச்சின்னு தெரியுது எல்லா ஜன்னலையும் திறந்தாப்புல......என் குதூகுலத்துக்கு இப்போ  வந்த அன்னக்கிளில மியூசிக் போட்டாரே.. பேரு என்ன? ஹாங்... இளையராஜா... ஆமாம், அவரைத்தான் ஒரு பாஸ்ட் சாங் போட சொல்லணும்.. வார்த்தைகள் எதுக்கு? எல்லா இன்ச்ட்ரூமெண்ட்டையும் அதிரவச்சு... ஒரு லாங் நோட்டா ப்ளூட்டை இழையவிட்டு... வேணும்னா லோ கீலே விசில்... அவருக்கு தெரியாதா? ராஜா எல்லாம் பார்த்துக்குவார்.

இன்னைக்கு சித்தூர் பக்கத்துலே பெரிய ஜெமீன் பங்களாவிலே ஷூட்டிங். ரூமை விட்டு ஸ்பாட்டுக்கு கிளம்பும்போது ஒரு கூரியர் பார்சல் வந்தது. அட ஸ்னேக் குட்டி.. சிச்சீ... என் ஸ்னோ.. ப்ரிய ஸ்னோ தான் அனுப்பியிருக்கா. பிரிக்க நேரமில்லை. ப்ளோர்ல பார்த்துக்கலாம்.

மனசெல்லாம் குறுகுறுன்னு ஒரு சந்தோஷம். பார்சலை பிரிச்ச பிறகு இந்த ஆவல் தரும் சந்தோஷம் இருக்குமோ என்னவோ? முதல்ஷோ ஆடியன்ஸ் ரியாக்ஷன் பார்க்க காத்திருக்கும் டைரக்டர் போல பரபரன்னு இருக்கு.

தளத்துக்கு இன்னும் ஹீரோயின் வரவில்லை. ஒரு ஓரம் போய் பார்சலைப் பிரித்தேன். ஒரு ஊதா நிற ஸ்வெட்டர்; மார்பின் இடது பக்கத்தில் ஹிந்தியில் ஸ்னேகல் என எம்பிராய்டரி செய்திருந்தாள். சென்னையில் எதுக்கு ஸ்வெட்டர்?

கொஞ்சம் ஏமாற்றமாயிருந்தாலும் அவள் கைப்பட்ட ஸ்வெட்டரை ஆசையாய் முகத்தில் வைத்துக் கொண்டேன். கொஞ்சம் யூகலிப்டஸ் தைல வாசமோ...சீ என்னவொரு புத்தி எனக்கு?

ஸ்பாட்டில் பெரிய டைரக்டர் போட்டுக் கொண்டிருந்த கூச்சலில் கலைந்து என்னவென்று பார்த்தேன். மேக்கப்மேன் செல்வம் அண்ணனை என்னாச்சு என்று கேட்டேன்.

அன்றைய காட்சியில், கதாநாயகன் குளிர் ஜுரத்தோடு படுத்திருக்க அவனுக்காக கதாநாயகி ஸ்வட்டர் பின்னி எடுத்துவந்து,அதைப்  போட்டுவிட வேண்டுமாம். படப்பிடிப்பு சாமான்களில் ஸ்வெட்டர் இல்லையாம் . அதுவும் மேமாத வெய்யிலில் உள்ளூர் கடைகளில் ஸ்வெட்டர் எங்கு கிடைக்கும்?. யார் வீட்டிலாவது பழைய ஸ்வெட்டர் வாங்கிவர ப்ரொடக்ஷன் ஆள் போயிருக்கிறது. பழசையெல்லாம் போடமாட்டேன் என்று நடிகர் சத்தம் போட்டாராம். ஹீரோவை சத்தம் போடமுடியாமல், டைரக்டர் பொதுக் கூச்சலாய் போட்டபடி இருக்கிறாராம்.

சரசரவென்று ஹீரோவை அணுகினேன். “சார்! இந்த ஸ்வெட்டரைப் போட்டு பாருங்கள்” என்று ஸ்னேகல் அனுப்பிவைத்ததை நீட்டினேன். “புதுசு தான் சார்!”

அதைக் கையில் வாங்கியபடி “புதுசு போலத்தான் இருக்கு....ஆனா கொஞ்சம் நீலகிரித் தைலம் வாசம் வருதேப்பா?’ என்றார் ஹீரோ.

“அந்த வாசம் உங்களுக்கு கொஞ்சம் காட்சிக்கான ‘சிக் மூடை’க் கொடுக்கும் என்று தான் லேசாக தைலம் தெளித்தேன் சார்!”

“ப்ரில்லியன்ட்! ஐ லைக் யூ மேன்!” என்றார்.

டைரக்டருக்கும் முகம் பிரகாசமாகி விட்டது. கதாயாயகியும் ஊதாக்கலர் ஷிப்பான் புடவையில் வர டைரக்டரிடம் சொன்னேன்...

“இன்னைய படப்பிடிப்புக்கான மேடத்தோட புடவைக்கலர் பற்றியும், ஸ்வெட்டர் பற்றியும் நீங்கள் நேற்று பேசும்போது கேட்டுக்கிட்டுதான் இருந்தேன் சார்! அதான் ராத்திரியோட ராத்திரியா ஊதா புடவைக்கு மேட்சிங்கா, என் மனைவியை ஊதாக்கலரில் இதைப் பின்ன சொன்னேன் சார்! எதுக்கும் ஸ்பேரா ஒண்ணு இருக்கட்டுமேன்னு தான்! பாபாவோட அருள் பாருங்க... சமயசஞ்சீவியா இந்த ஸ்வெட்டரே கைகொடுத்துருச்சு சார்!” என்று அள்ளி விட்டேன். டைரக்டர் சாய்பாபா பக்தர்ங்கிறது இப்போ உங்களுக்கும் தெரிஞ்சு போச்சா?

“என்ன டெடிகேஷன்?! என்ன முன்யோசனை! என் அடுத்த படம் ஜூலை மாசம் துவங்குது. நம்ம சார் தான் அதுலயும் ஹீரோ. என்னோட மூன்று அஸ்ஸோசியேட் டைரக்டர்ஸ்ல நீயும் ஒருத்தன். உன் கிட்ட ஒரு ஸ்பார்க் இருக்குய்யா....”என்ன சார் சொல்றீங்க?” என்று ஹீரோ சாரை நோக்கினார்.

“நல்ல ஐடியா!” என்று ஆமோதித்தார் ஹீரோ. “இதுல என்னப்பா ஏதோ எம்ப்ராய்டர் பண்ணி இருக்கு ஹிந்தில?”’

‘ஸ்னேகல்’ன்னு என் மனைவி பேர் சார்! அவள் பெயர் ஒரு மூலையிலே ஸ்க்ரீன்ல வரணும்னு அவளுக்கு ஆசை சார்! என்றேன்.

‘ஸ்னேகல்; நல்ல பேரு... ஹிந்திக்காரியா? சாரி! உன் சம்சாரம் நார்த் இந்தியாவா?

“ஆமாம் மும்பை பொண்ணு சார்!”

“நல்ல பேரு! ஜி.கே! ஷூட் பண்றப்போ ஸ்வெட்டர்ல இருக்குற இந்த பேரை ஒருதரம் டைட்டா ஜூம் பண்ணி எடுங்க!. சிஸ்டர் படம் பார்க்கும் போது சந்தோஷப்படுவாங்க ! ஹாப்பியா மேன்? உன் பேர் என்ன?

“வாசு சார்”

“வாசு.. மை பியூச்சர் டைரக்டர்! குட்!!”

வானில் மிதந்தேன்.

அடுத்த வாரம் மும்பை போகிறேன். என் அதிர்ஷ்ட ராணி ஸ்னோவை கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்ள... அலோக்குடன் டிரங்கால் போட்டுப் பேசிமுடிச்சாச்சு.பைகுல்லா ரிஜிஸ்தர் ஆபீசில் சிம்பிளா கல்யாணம். சித்தி விநாயக் கோவில்ல அர்ச்சனை பண்ணிக்கிட்டு, அப்படியே சந்தோஷிமா சாட்கார்னர்ல ஜிலேபி, வடாபாவ், மசால் தோசா, பானிபூரி, புதினா சாய் வச்சு பத்துபதினைஞ்சு குடும்பங்களுக்கு ஒரு டின்னர். நாலே நாள். அப்புறம் சென்னை திரும்பி, மாயவரத்துக்கும் ஒரு நடை அம்மாவைப் பார்த்து நமஸ்காரம் பண்ணிட்டு வரணும். இத்தனை நாள் பார்க்கவராத தறுதலை, பம்பாய்க்காரியை கல்யாணம் பண்ணின பிறகு சமத்தா இருப்பேன்னு அம்மா நம்பணும். அம்மா என் கூடவே வந்தாள்னா எவ்வளவு நல்லாருக்கும்? இவ்ளோ நாழியா படிக்கிற நீங்கதான் ஆசீர்வாதம் பண்ணனும்.

மச்சினன் அலோக்குக்கும் ஒரு ராஜேஷ்கன்னா படத்துல வேலைசெய்ய வாய்ப்பு கிடைச்சிருக்காம். அவங்க அம்மாவோட கேன்சர் என்னாச்சுன்னு கேக்குறீங்களா? அவங்களுக்கு வெறும் கேஸ் ட்ரபிள்தான்னு டாக்டர் சொல்லிட்டாராம். அவுங்க சின்னசின்ன ரோல் டிராமா சினிமாவுலல்லாம் செய்வாங்களாம்... நல்லா க்ரோஷா வொர்க், எம்ப்ராய்டரில்லாம் தெரியுமாம். ஸ்வெட்டர் எல்லாம்கூட பின்னுவாங்களாம்.

இதெல்லாம் என்னோட ‘பியார் கி புல்புல்’ ஸ்னேகல் தான் சொன்னா. எனக்கு இனிமே கைச்சமையல் பண்ணிக்கிற  கஷ்டம் எல்லாம் இல்லை. சொல்ல மறந்துட்டேனே! நான் ஸ்னேகலை முதல்ல பார்த்த அன்னைக்கு காலைல ‘ப்போகா’ன்னு ஒரு டிபன் பண்ணியிருந்தா பாருங்க! அடடா! அதெல்லாம் உங்களுக்கென்ன தெரியும்? எல்லாத்துக்கும் ஒரு கொடுப்பினை வேணும். என்ன நான் சொல்றது??