பொன்வீதி

கொடியில் உணர்த்தியிருந்த தாவணியும் பாவாடை சட்டையும் இன்னமும் முழுதாய்க் காயவில்லை.  மணி மூணாகி விட்டது. நாலுமணிக்கு  சிவா வந்துவிடுவான். 

கிரைண்டரின் பெல்ட்டையெல்லாம் இழுத்துவிட்டு, அவன் வருவதற்குள், காலையிலிருந்து காத்திருக்கும் இரண்டு பாத்திரம் அரிசி, உளுந்து ஊறலை அரைத்த பின்தான் முகம் கழுவிக்கொள்ள வேண்டும். ஜானுவுக்கு பரபரப்பாய்  இருந்தது.

ஒரு மில்குமாஸ்தாவுக்கு மகளாகப்பிறந்து வளர்ந்த இந்த பதினைந்து வயதிற்குள் ஜானுவுக்கு அசாத்திய நிதானமும் ஒரு முதிர்ச்சியும் வந்திருந்தது. அவளுக்குப்பின் மூன்று தங்கைகள், ஒரு தம்பி வேறு. கடந்த மூன்று வருடங்களாய் பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் மேட்டூரிலிருந்து சேலம் அத்தைவீட்டுக்கு கூடமாட மாவு அரைக்க  ஒத்தாசையாக வந்து கொண்டிருக்கிறாள். இல்லையா பின்னே? தட்டினாமுட்டினா அப்பாவுக்கு கைமாத்துத் தரும் அத்தைக்கு இந்த பிரதியுபகாரமாவது பண்ணவேணும் இல்லையா?

“ஜானு... ஜானும்மா...” பின்கட்டிலிருந்து அத்தை கூப்பிட்டாள். தொண்டைக்கட்டின ஆம்பிளைக்குரல் அத்தைக்கு..

“முதலியார் வீட்டு மாவை அரைச்சுடேன் கொழந்தே”

“சரித்தே... டீ போட்டுட்டு அரைக்கிறேனே?”

“அதுவும் சரிதான்.. மகராசியா இரு.”

ஸ்‌டவ்வில் தேநீருக்காய் நீரைக் கொதிக்கவிட்டாள்.

 ‘சளக்புளக்’ என நீரும் கொதிக்கத் துவங்கியது. குமிழிகளாய்ப் பொங்கிப்பொங்கி பாத்திரத்தின் ஓரம்தொட்டு உடைந்தவாறு இருந்தது. அதில் டீத்தூள் சேர்ந்த எதிர்பாராமையில் சற்று அடங்கி, பின் உத்வேகத்துடன் அத்தூளை பாத்திரத்திலிருந்து வெளியேற்ற  யத்தனித்துக்கொண்டிருந்தது. கொதிக்கும் நீரின் ஆர்ப்பாட்டத்தை பார்த்தபடி கிடுக்கியை எடுத்துக் கொண்டாள். இந்தத் தண்ணீர் லேசில் எதையும் தன்னுடன் சேர்க்காதத் தொட்டாற்சிணுங்கி... அம்மா மாதிரி..  தீயைக் குறைக்காவிட்டால் அனர்த்தம்தான். ஜானுவுக்கு அவள் அம்மாவின் நினைவு வந்தது.

அப்பா காலையில் எதற்கோ போட்டசத்தத்துக்கு கறுவிக் கறுவி, இரவுச் சாப்பாட்டைத் தட்டில் போட்டுவிட்டு பிலுபிலுவென பிடித்துக் கொள்வாள். எதுவும் அவளுள்ளே தங்காது.  கொதிக்கும் நீர் டீத்தூளை வெளியில் தள்ளுவது மாதிரி... ஒருவார்த்தை அவளுக்கு யாரும்  யோசனையாய் சொன்னால்கூட தாங்கமாட்டாள்.திராவகம் கொட்டும் ஆங்காரி.. 

மேட்டூரிலிருந்து இந்த சேலம் அத்தை வீட்டுக்கு குதித்துக் கொண்டு ஜானு வருவதற்கு, அம்மாவின் சிடுசிடுப்பை இரண்டுமாதம் பார்க்கவேண்டாம் என்பதும் ஒரு காரணம்..

டீயை ஒரு தம்ளரில் எடுத்துக் கொண்டு பின்கட்டுக்குப் போனாள். அதை ருசித்த அத்தையின் முகம் மலர்ந்தது..

“எவன் குடுத்து வச்சிருக்கானோ உன்னை கொத்திண்டு போக....’’

“என்னை யாரும் கொத்த வேணாம் அத்தை. நான் போய் மாவறைக்கிறேன்.’’

“சௌடாம்பிகே’’ என்றபடி அத்தை மீண்டும் சாய்ந்தாள். அடுத்த குரல் இனி ராத்திரி சாப்பாட்டுக்குத்தான் எழும்.. அவளும் என்ன செய்வாள்.? பாவம் ரத்தக் கொதிப்பாமே?

ஜானு வேகவேகமாய் முகம் அலம்பினாள். கொடியில் இருந்து துணிகளை எடுத்து உடுத்திக் கொண்டாள். தாவணி காய்ந்திருந்தது. பாவாடை மட்டும் இடுப்பருகே இன்னமும் கொஞ்சம் ஈரம் உலராமல் இருந்தது. ரோஸ்கலரில் பெரிய  கருநீலபூக்கள் சிதறியிருந்த சீட்டிப் பாவாடை. இந்த வருடம் தீபாவளிக்கு அத்தை உபயம். பளிச்சென இருப்பது இது ஒண்ணுதானே? ரெமி பவுடர் பூசி சாந்தைத் திலகமாய்  இட்டுக் கொண்டாள். இன்றைக்குப் எல்லாம் புதுசாய்த்தான் இருக்கிறது.

முதலியார் வீட்டு மாவு அரைத்தாகிவிட்டது. வாசலுக்கும் உள்ளுக்குமாய் தவித்தபடி நடந்தாள்.

போன தசரா விடுமுறைக்கு வந்தபோதுதான் சிவராமன் பரிச்சயம்.

நேரே கண்ணைப்பார்த்து பேசும்பேச்சும், அதிராத குரலும் அவனுக்கு.  கண் காது மூக்கு எல்லாமுமாகவா ஒருத்தனுக்கு சிரிக்கும்.? அவன் ரமணி டீச்சரோட தம்பி.. கடலூரில் படிக்கிறான். ரமணி டீச்சரை இங்கே கட்டிக் கொடுத்திருக்கிறது. 

மாவரைக்கும் கிரைண்டர் வைப்பது ஒரு நல்ல ஜீவனோபாயமாக துவங்கிய காலம். நடுத்தர வர்க்க வீடுகளில் சொந்த கிரைண்டர் இன்னமும் அத்தியாவசியமில்லாத வஸ்துவாய்த் தானிருந்தது.  ஒரு லிட்டர் அரிசி உளுந்துக்கு  ஐம்பது பைசா.  மாவாட்டும் வேலை மிச்சம் என்று மாவு மாமியிடம்  அரைக்க கொடுத்து விடுவது தான். ஜானுவின் அத்தை இந்த கிரைண்டர் வைத்த சில நாட்களிலேயே ‘மாவுமாமி’யாக மாறிப்போனாள்.

சிவா வந்து விட்டான். கத்தி வீசினாற்போல் சரக் என்று வேகமாய் வந்த சைக்கிள், வீட்டுவாசல் முன் பிரேக் அடித்து நின்றது. வெயிலில் அவன் முகம் தாமிரவர்ணத்தில் பளபளத்தது.

சைக்கிள் நின்ற வேகத்தில்,  மூடிபோட்ட எவர்சில்வர் பாத்திரத்திலிருந்து வெளியே தண்ணீர் வழிந்தது.

“வா சிவா! காலைலேருந்து உன்னைத்தான் எதிர்பார்த்து கிட்டிருக்கேன்.’’

“நாலு மணிக்கு மேலதான் மாவுக்கு அனுப்புவேன்னு மாமிக்கிட்ட நேத்து தியேட்டர்ல அக்கா சொன்னாளே?’’ இது சிவாவின் பழைய குரல் இல்லை. 

ஏதோ பதில் சொல்ல வேண்டுமே என்று பேசுவதாக ஜானுவுக்கு தோன்றியது

“சொன்னா தான்.. .பரிட்சையெல்லாம் எப்படி எழுதியிருக்கே?  நேத்து சினிமா புடிச்சுதா நோக்கு?’’

“இல்லை...அந்த ‘காதலின் பொன் வீதியில்’ பாட்டு மட்டும் ரொம்ப புடிச்சது’’

“நேக்கும் தான். அது சரி.. பரிட்சை என்னாச்சு?’’

“நல்லாவே எழுதியிருக்கேன். மாமி இல்லையா?.’’

“படுத்துண்டிருக்கா.. மாமிக்கிட்டத்தான் பேசுவியா? நானெல்லாம் ஆளாய்த் தெரியலையா?’’

கொஞ்ச நேரம் ஓடும் கிரைண்டரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். கரும்பச்சையில் அரைக்கை சட்டை.. அதன் இரு கைகளையும் ஒரு சுற்று மடித்துவேறு விட்டிருந்தான். போனதரம் பார்த்ததிற்கு உதட்டு மேல் மீசை அரும்பு விட்டிருந்தது.. பளிச்சென்று துடைத்துவைத்த  கண்ணாடிபோல் இருந்தான்.  ஓடும் கிரைண்டரின் தடுப்புப் பலகையில் முட்டிமோதி குழைந்து தவிக்கும் மாவின் சலனத்தோடு அவன் கண்களும் சலனப்பட்டவாறு இருந்தது.

“என்ன... பேச மாட்டேங்கறே? ஏதும் கோபமா?’’

“போனவாட்டி லீவுக்கு நான் வந்துட்டு போனப்புறம் அக்காகிட்டே, எங்க மாமாகிட்டேயெல்லாம் என்னைப் பத்தி எதுக்கு விசாரிச்சிக்கிட்டே இருந்தே?’’

“நீ சொல்லிக்காம போயிட்டியேன்னு... ஏதும் பிரச்சினையா?’’

“பாட்டி திவசத்துக்கு வந்த அக்கா கேட்டாளே? என்னடா அந்தப் பொண்ணு உன்னைப்பத்தி துருவித்துருவி விசாரிக்கிறான்னு அப்பாவை வச்சுக்கிட்டு கேட்டா தெரியுமா?’’

“சாரி.. ஏதோ ஆவல்.. இனிமே கேக்கல்ல சிவா!’’ ஸ்ருதியிறங்கிய குரலின் தழுதழுப்பை  அவன் கவனித்தாற்போல் தெரியவில்லை. இவ்வளவு நாள் காத்திருந்து இவனை நேற்று சினிமா தியேட்டரில் அவன் அக்கா, மாமாவுடன் பார்த்தபோது பொங்கி பரவசப்பட்ட மனசு புஸ்ஸென்று அடங்கிப்போனது. ஆமாம், நேற்று பார்த்த ரெண்டு நிமிஷத்தில் அவன் என்னை நேராக பார்க்கவில்லை என்று இப்போதுதான் அவளுக்கு உறைத்தது. இதுதானா அவனுடைய கோபத்துக்கு காரணம்?...

“அதை விடு.. முட்டாள் மாதிரி என் ஸ்கூல் விலாசத்துக்கே லெட்டர் வேற போட்டிருக்கே?’’

சிவாவின் குரலில் படபடத்து  வினோதமாய்  ஒலித்தது.

“நீ சொல்லிக்காம போனே. உன் அக்கா கிட்டே விசாரிச்சப்போ குர்ருன்னு பார்த்துட்டு போயிட்டா.. உன் பள்ளிக்கூடம் திறக்கிற வரையில் காத்திருந்து லெட்டர் போட்டேன். நான் தப்பா ஒண்ணும் எழுதலையே’’

“லெட்டர் எழுதறதே தப்பு. அதை தப்பா வேற எழுதுவியா?’’

“......’’

“தமிழ்க்கிளாஸ் பாதி நடந்துகிட்டிருக்குறப்போ ஜோசப் சார் வந்து அதைக் குடுத்தார். யார்ரா அது ஸ்கூலுக்கெல்லாம் உனக்கு லெட்டர் போடறதுன்னு கொடைஞ்சுட்டார் இன்லாண்டு லெட்டர் பின்பக்கம் ‘ஜான்’... அப்பிடின்னு போட்டிருந்தயோ பொழச்சேனோ. என் சினேகிதன்னு சொல்லி தப்பிச்சேன். இனிமே வீட்டு அட்ரசுக்கு அந்த பரதேசியை எழுதச் சொல்லுன்னு போய்ட்டார்.’’

“அந்த பரதேசிக்கு நீ ஒரு பதில் போட்டிருக்கலாமில்லையா?’’

“நீ என்னை என்னன்னு நினச்சுக்கிட்டிருக்கே? நானொன்னும் அந்த மாதிரி பையனில்லே’’

“சரி.. நான்தான் அந்த மாதிரி பொண்ணா இருந்துட்டு போறேன். இன்னும் ஐஞ்சு நிமிஷம் இருந்தேள்ன்னா இங்க மாவு தயாராயிடும்.’’

ஜானு கூடம் தாண்டி விடுவிடுவேன உள்ளே போனாள். சிவாவுக்கு சட்டென்று பாவமாய் இருந்தது.. கொஞ்சம் அதிகமாய் கடுமைக்காட்டி விட்டோமோ? போன தடவை வந்தபோது இரண்டுநாளைக்கொருமுறை பாத்திரத்தைத் தூக்கிக்கொண்டு வருவதும் அவளோடு பேசுவதும் பிடித்துத் தானே இருந்தது.? அவன் அம்மாவிற்கு மாவாட்டிக் கொடுப்பதிலிருந்து சினிமா, கதைகள், நண்பர்கள் என்று எல்லாவற்றையும் அவளுக்கு சொன்னதும், அவளும் அவளின் கோபக்கார அம்மா, , ஊருக்கு வந்த மகாபெரியவா, அவள் தீட்டும் ஓவியங்கள் என்று என்னென்னவோ பகிர்ந்து கொண்டாளே..  இவளைப் பற்றி அம்மாவிடமும், நண்பர்களிடமும் கூட சொன்னானே... 

அக்காவிடம் அவள் விசாரித்ததும், கடிதம் போட்டதும்தான் தப்பாகி விடுமா?

உள்ளேபோனவள் வெளியே வரவில்லை. சிவாவுக்கு தவிப்பாக இருந்தது. முதலில் அவளை சமாதானப் படுத்தவேண்டும் என்ற எண்ணம் பிடரியை உந்த, சட்டென்று வீட்டினுள் நுழைந்தான், “ஜானு’’ என்று சன்னமாய்க் கூப்பிட்டபடி.

“வாடிக்கைக்காராளெல்லாம் அந்த அங்கணதோடேயே நின்னுக்கலாம். ஆத்துக்குள்ள வரவேண்டாம்’’ என்றபடி ஜானு வெளியில் வந்தாள்.  கண்களும் மூக்குநுனியும் சிவந்திருந்தது. அழுதிருக்கவேண்டும்.

“சாரி! நானொன்னும் உன் மனசைப் புண்படுத்தணும்னு  கேக்கல்லை.

 எதுக்கு வீணா பிறத்தியாருக்கு தப்பா அபிப்ராயம் வர்றாப் போலன்னு......’’

“விடுங்கோ சிவா. காணாத சிநேகிதத்தைக் கண்டெடுத்தேனா?!. தலைகால் புரியலை நேக்கு. சாரி!’’

“புரிஞ்சிக்கோ ஜானு. உன் சிநேகிதத்தை யாரு வேண்டாமின்னா?. உன்னைப் பத்தி என் ப்ரெண்ட்ஸ் கிட்டே, எங்கம்மா கிட்டகூட சொல்லியிருக்கேன் தெரியுமா?  கோச்சுக்காத ப்ளீஸ்.’’

 “போறும்.. நான்தான் றெக்கை இல்லாம பறக்கப் பார்க்கிறேன். விடுங்கோ. உங்க மாவுகூட ரெடியாயிடுத்து. காசை எண்ணி வச்சுட்டு நடையைக் கட்டலாம்.’’

“ஜானு..  நான் சொல்லவந்தது என்னன்னா கடுதாசி, ஜாரிப்புல்லாம் வேண்டாமின்னு தான்..’’

“இன்னும் எத்தனை தரம் இதையே சொல்வேள்?.’’

“ஜானு.. அத்தோட விடு. இன்னமும் மாயாவி, பி.டி.சாமி கதை தான் படிக்கிறாயா?. ஜெயகாந்தன், நா..பா புத்தகமாப் படி...’’ பேச்சை மாற்றிப் பார்த்தான்.

ஜானு இன்னமும் உம்மென்று தான் இருந்தாள்.

அவள் அத்தை மாவுமாமிக் குரலில்  கிரைண்டரை அலம்புவது  பற்றி மாமி பேசுவதுபோல் பேசிக் காட்டினான்.

ஜானுவுக்கு அடக்கமுடியாமல் சிரிப்பு கண்ணீரோடு கலந்து வந்தது.

“ரொம்ப சாரி ஜானு. இப்போதான் நீ  பழைய ஜானுவா இருக்கே. பயந்தே போயிட்டேன் தெரியுமா?’’

“என் லெட்டெரையாவது படிச்சயா இல்லையா?’’

“கொஞ்சம் முன்னே என்னை வாங்கோ போங்கோன்னே?’’

“எனக்கு மட்டும் கோபம் வராதா..  லெட்டரைப் படிச்சியான்னு கேட்டேன்.’’

“படிச்சேன்.. படிச்சேன்...  ஒப்பிக்கணுமா?’’

“வாண்டாம். அதுதான் உனக்கு நான் முதலும் கடைசியுமா எழுதினதா இருக்கட்டும். மத்தபடி இங்க வரும்போதாவது இப்போ மாதிரி பேசலாமோன்னோ?...’’

“என்ன இது ஜானு.. உச்சாணிக் கொம்பிலருந்து இறங்கவே மாட்டியா?’’

“ஜானூ... யாரு வாசல்ல?’’ உள்ளிருந்து மாவு மாமியின் வினாவல்.

“ரமணி டீச்சர் தம்பி அத்தே.’’

மாவுத்தூக்கின் மூடியை மெதுவாய் மூடினாள். காசை வாங்கிக் கொண்டு தூக்கைக் கொடுத்தாள்... அவள் விரலில் ஒட்டியிருந்த மாவை குறும்புப்பார்வையுடன் சிவாவின் புறங்கையில் பூசினாள்.

“வரட்டுமா?.’’

“சரி. சட்டைக் கையை மடிச்சு விட்டுக்க வாண்டாம். ரௌடி மாதிரி இருக்கு.”

“நான் ரௌடி தான்.’’

“போறும். ஒரு கடுதாசிக்கே ஜூரம் வந்துடுத்து உனக்கு. ரௌடியாம் ரௌடி!’’

சிரித்துக் கொண்டே சைக்கிளில் ஏறி மிதித்தான்..

அன்றே திடீரென்று சேலம் வந்த அப்பாவுடன் அடுத்த நாளே சிவா ஊர் திரும்ப நேரிட்டது..  இந்த முறையும் ஜானுவிடம் சொல்லிக் கொள்ள இயலவில்லை. அவளை நோகடித்த அந்த மாலையின் நிகழ்வு  நினைவில் அவ்வப்போது  உறுத்தியது..

தீபாவளிக்கு வந்த அக்கா , கோயமுத்தூரிலிருந்து வீட்டுக்கு கிரைண்டர் வாங்கிவந்து விட்டதாய் அம்மாவிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.

அதைக் கேட்ட சிவாவுக்கு முகம் வாடிப் போனது.

“என்ன சிவா? சேலம் வந்தா இனிமே உனக்கு தினமும் இட்லி, வடை தான்.’’

“அப்போ இனிமே எனக்கு மாவரைச்சுகிட்டு வர்ற வேலை சேலத்துல இல்லை?’’

“என்ன சொன்னே? சேலத்துல வேலை இல்லன்னா?.. இல்லை சேலம் வர்ற வேலை இல்லைன்னா?’’

அக்கா சொன்னது அம்மாவுக்கு புரியவில்லை. சிவாவுக்கு புரிந்து கொள்ள இஷ்டமில்லை.

பள்ளியிறுதித் தேர்வுக்குப் பிறகு சேலம் போனபோது மாவுமாமி வீட்டிற்கு அக்காவுக்கு சொல்லாமல் சென்று பார்த்தான். அந்த மாமி அந்த வீட்டை விற்றுவிட்டு இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் திருப்பத்தூரோ, திருப்பூரோ போய் விட்டாள் என்று பக்கத்து வீட்டில் அறிந்து கொண்டான். செய்வதொன்றும் தோன்றாமல்  திரும்பினான்.

வருஷங்கள் காலடியில் நழுவிக் கொண்டு ஓடுகின்றன.

“காதலின் பொன் வீதியில் நானொரு பண் பாடினேன்’’ என்று எப்போதாவது ஒலிக்கும் பாடலில் கொப்பளித்துக் கிளம்பும் வேதனையும் தவிப்பையும் புறம் தள்ள சிவா யத்தனிப்பதில்லை.