விக்கிரமன் சார்!

வருடம் தொண்ணூற்று மூன்றோ அல்லது நான்கோ.. 

எழுத்தாளர் விக்கிரமன் சார் வீட்டிற்கு சென்றிருந்தேன். 

ஐந்தாறு முறை  சந்தித்த நெருக்கம். அதுவும் நான்கு மாதங்களுக்குள்ளாக...

‘வாங்க!’ எனும் இணக்கமான அழைப்பு ‘வா மோகன்’ எனும் நெருக்கமான விளிவரை வந்திருந்தது. 

எட்டிப்பார்த்த திருமதி விக்கிரமனும்‘வாங்கோ’ என்ற முறுவலுடன் உள்ளே சென்றார்கள்.

‘’உங்க நண்பர் இறையன்பு சௌக்யமா?’’ திரு.இறையன்பு அவர்களின் முதல் கவிதைநூலுக்கு விக்கிரமன் சார் முன்னுரை எழுதியிருந்தார்.

  

“நல்லா இருக்கார் சார்! கொஞ்சநாள் முன்னே ஏர்வாடி சார் கடலூர் வந்திருந்தார். உங்களைப் பற்றித்தான் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். உங்க  சிறுகதைக் களஞ்சியம் வந்தாச்சா சார் ?’’

“வந்திருக்குப்பா. நல்லா வந்திருக்கு. தோ...கொண்டு வரேன்’ 

உள்ளே சென்றவர் திரும்ப வருமுன் எனக்கு காபி வந்திருந்தது.

“போன தடவையே உனக்கு சொல்லணும் என்று இருந்தேன். 

உங்க ஊரிலேருந்து ஒரு ஆசாமி ‘........ன்னு’ பேரு. அவர் தரும் 

தொல்லையைப் பற்றித் தான்”.

“ஓ... அவரா சார் ? கொஞ்சம் இலக்கிய ஆர்வலர் ஆச்சே!”

“ஆமாமாம்.. அதீத ஆர்வம் தான் ! உங்க ஊரிலே இலக்கியவாதிகளுக்கு பஞ்சமா என்ன?” சிரித்தார். உனக்குத் தெரிஞ்சவர்னா நல்லதாப் போச்சு.!”

‘பிரச்னை இலக்கியம் இல்லை போலிருக்கே சார்?’’

“கேக்காதே! மனுஷன் அப்பப்போ ராத்திரி உங்க ஊர்லேருந்து போட்மெய்லையோ பாஸஞ்சரையோ பிடிச்சி, விடியகாலைல மாம்பலம் ஸ்டேஷன்ல இறங்கி, நேரா இங்கே வந்து வீட்டுக்கதவைத் தட்டுறார்”

இந்த வண்டிகள் அதிகாலை ஐந்துமணிவாகில் மாம்பலம் வந்துவிடும். ஸ்டேஷனிலிருந்து விக்கிரமன் சார் வீடு நடக்கும் தூரமே.

“அடடா! ஏதோ அவசரத்துலே வந்திருப்பார் சார்.”

“சரியா போச்சு போ! வரும் போதேல்லாமே இப்படித்தான்”.‘ரொம்ப நேரமா கதவைத் தட்டிகிட்டு இருக்கேன்’ என்று ஊடல் வேற... கழுத்தறுப்பு!”

எனக்கு பாவமாயும் இருந்தது. அவர் ‘கழுத்தறுப்பு’ என்பதை சொன்னவிதத்தில்  சிரிப்பாயும் வந்தது.

“உங்களுக்கு எப்பேர்ப்பட்ட வாசகராயிருந்தா காலநேரம் பார்க்காம சந்திக்க ஓடிவருவார்?” 

“நாசமா போச்சு! எப்போ வந்தாலும், இப்பல்லாம்  தரமான எழுத்து வர்றதில்லே... பத்திரிக்கைகள் சரியில்லேங்கிறது முதல் பாட்டு. அப்புறம் எனக்கு புடிச்ச ஒரே புத்தகம் நந்திபுரத்து நாயகி தான் விக்கிரமன் சார்!ன்னு ஒரு புகழ் மாலை!”

“அப்புறம்?”

“ஒவ்வொரு தரமும் இதேதான். ஏண்டா நந்திபுரத்து நாயகியை எழுதினோம்னு இருக்கு!”

வெடித்துச் சிரித்தேன். அவர் முகம் மலர்ந்து என் சிரிப்போடு சேர்ந்து சிரித்தார்.

“காலங்கார்த்தாலே தொந்தரவு பண்ணாதீங்கன்னு  ஒருதரம் கண்டிப்பாக சொல்லவேண்டியது தானே சார்?"

“சட்டுன்னு அப்பிடி முகத்தில அடிச்சமாதிரி யாரையும்  சொல்லிட முடியாது மோகன் எனக்கு. அதான் கஷ்டம்! நீயானா சாலாக்கா ஹேண்டில் பண்ணுவே!  நீ, ‘லோன் கிடைக்காதுன்னு வலிக்காம சொல்ற மேனேஜர் வர்க்கம்!’ அதான் உன்கிட்ட சொன்னேன்.”

“விடுங்க சார்! அவரை நல்லாத் தெரியும். நல்ல மனுஷன் தான். நீங்க சொன்ன மாதிரி கொஞ்சம் ‘கழுத்தறுப்பு’ ஆசாமியும் தான். நான் சொல்ற விதத்தில சொல்றேன்”.

“அவர் மனசு கஷ்டப்படற மாதிரி ஒண்ணும் சொல்லிடாதே!”

அதுதான் விக்கிரமன் சார்!! பூப்போன்ற மனசு அவருக்கு. அவர் எழுத்துக் கூட அப்படித்தான் இருந்தது.

அதற்குப்பின் கழுத்தறுப்பு நண்பரிடம் “சாலாக்காக” எடுத்துரைக்கப்பட்டு பள்ளியெழுச்சி விவகாரம் முடித்துவைக்கப்பட்டது. நந்திபுரத்து நாயகியும் பிழைத்தாள்!

அவர் ஆசிரியத்தில் 54 ஆண்டுகள் வந்த அமுதசுரபி பாரம்பரியம் காத்துவரும் பத்திரிகை. அதன் மேலட்டையில் இலக்கிய காட்சிகளின் சித்திரங்களையே அவர் போட்டு வந்தார். எழுத்தாளர்களுக்கு உரிய அங்கீகாரம் கிடைக்க வேண்டும் என்பது எப்போதுமேஅவருடைய கவலையாக இருந்தது. எழுத்தாளர் சங்கத்தை நிறுவி வழிநடத்தியவர். வளரும்  இளம்தலைமுறை படைப்பாளிகள் தரமான பங்களிப்பு செய்வார்கள் என்று நம்பிக்கை உடையவர். மூன்று தலைமுறை எழுத்தாளர்களைக் கண்டவர். அவர்களோடு நல்ல தொடர்பில் இருந்தவர்.    

‘பத்திரிகை பொறுப்புகள் இன்றி வெறும் படைப்பாளியாகவே நீங்கள் இருந்திருந்தால் நிறைய எழுதியிருப்பீர்கள் சார்!’ என்று அவரிடம் சொன்னதுண்டு. அந்த எண்ணத்தை அவர் ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. எழுத்தே வாழ்க்கையா? வாழ்க்கையிலிருந்து எழுத்தா? என்று கேட்டிருக்கிறார்.

முப்பது சரித்திர நாவல்கள், சமூக நாவல்கள் ஆறும்,பல சிறுகதைத் தொகுப்புகளும்,மற்றும் பயண நூல்கள், கட்டுரைகள் பலவும் எழுதியிருக்கிறார். தமிழக அரசின் ‘கலைமாமணி’ பட்டமும் பெற்றவர்.

பாரதியின் மேல் மட்டற்ற பக்தி கொண்டவர். இன்னொரு பாரதி பக்தரான திருலோக சீதாராம் பற்றி தகவல்களும், அச்சில் வராத அவர் எழுத்துக்களையும் வெளிக்கொணர வேண்டியது உன் பொறுப்பு என்று சொல்லியிருக்கிறார். என் மேல் அவர் காட்டிய அன்பிற்கு திருலோக சீதாராம் அவர்களின் உறவும் ஒரு காரணமாய் இருக்க வேண்டும்..

விக்கிரமன் சாருக்கு அமரர் கல்கி ஒரு ஆதர்சம். வேம்பு எனும் இயற்பெயரைத் தாங்கி இவரின் ஆரம்பகாலப் படைப்புகள் வந்தன. கல்கியின் ‘பார்த்திபன் கனவு’ நாவலில் வரும் விக்கிரமன் என்ற கதாபாத்திரத்தின் பெயரையே தன் புனைபெயராய் வைத்துக் கொண்டார். நந்திபுரத்து நாயகி கதையை பொன்னியின் செல்வனின் 

தொடர்ச்சியாகவே எழுதினார்.

இது பற்றி ஒருமுறை பேச்சுவந்த போது ‘அவரெங்கே நானெங்கே’ என்று அடக்கத்துடன் சொன்னார். ‘‘பொன்னியின் செல்வனும், நந்திபுரத்து நாயகியும் இணைபிரியாத ஒருமையுடையவை சார்! அரசுக்கும் வேம்புக்கும் கல்யாணம் செய்து வைத்ததைப்போல” என்றேன். இல்லையென அவர் தலையாட்டல் மறுத்தாலும், 

நான் சொன்னதை அவர் ரசித்தது எனக்குத் தெரியும்.  

அடுத்த முறை அவரை சந்தித்த நாள் எனது திருமண நாள். அன்று அவரையும் மாமியையும் நிற்கவைத்து காலில் விழுந்து ஆசி பெற்றேன். நெகிழ்வோடு வாழ்த்தினார். ஒரு பேனா செட் பரிசளித்தார். இன்றும் அது பத்திரமாய் என்னுடன் இருக்கிறது.

படைப்புகளை அச்சில் பார்க்கும் ஆர்வம் எனக்கில்லை என்பதை கண்டித்திருக்கிறார். ‘புளிப்பானைக்குள்ள வைக்கிறதாயிருந்தால் எதுக்கு மாங்காய்மாலை ஹாரம் பண்ணிக்கணும்’ என்று ஒருமுறை என்னைக் கேட்டார். அப்போதைக்கு, ‘இனி எழுதுகிறேன் சார்!’ என்று சொல்லி வைத்தேன். பேச்சுவாகில் நான் சொன்ன ஒரு ரிட்டயரான ஆசாமி கதை அவருக்கு பிடித்திருந்தது. நாலுநாளில் எழுதி அனுப்பச் சொன்னார். அன்றிரவே எழுதி அனுப்பிவைத்தேன். கதைக்கு ‘பேப்பர் ரோஸ்ட்’ என்று தலைப்பு வைத்திருந்தேன். கதை நன்றாக இருப்பதாகப் பாராட்டினார். தலைப்பை மட்டும் ‘கூளம்’ என்றோ ‘பழையன கழிதலும்’ என்றோ மாற்றிக் கொள்வதாயும் சொன்னார். ‘கூளம்’ நல்லா இருக்கு சார்! என்றேன்.

அந்த சமயம், தமிழ்நாட்டை விட்டு நான் ஆந்திராவின் ஒரு மூலைக்கு மாற்றலாகி இருந்த நேரம்.. கதைக்கு நான் வைத்த ‘பேப்பர் ரோஸ்ட் என்ற பெயர் ஏன் வேண்டாமென்று அவர் சொன்னார் என்பது, நீங்கள் அந்தக் கதையைப் படித்தால் உணர்வீர்கள். அவருடைய அனுபவத்தின் கூர்மை அது. அந்தக் கதை வெளிவந்த விவரமோ, இதழோ, எதுவும் அறிந்துகொள்ளக்கூட முற்படாது ஆந்திரத்துக் காற்றில் என்னைக் கரைத்துக் கொண்டேன்.

ஏனோ அவரை மீண்டும் சந்திக்கும் வாய்ப்பு அமையவேயில்லை. அனுப்பிய சில புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள் காலப்போக்கில் நின்றும் போயின.

யோசித்துப் பார்க்கிறேன். அவருடைய எழுத்துக்கள் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தைவிட, அவருடைய சில குணநலன்களும் பண்பும் தக்க சமயத்தில் ஸ்வீகரித்துக் கொண்டிருந்தேன். மற்றவர்கள் பேச்சை செவிமடுத்தல், யாரையும் புண்படுத்திவிடாத கனிவான பேச்சு, கருத்து வேறுபாட்டிலும் கண்ணியம் தவறாமை, எளிமை அவருடைய தனித்தன்மை.

அண்மைக்கால சென்னை பேரிடர் வெள்ளத்தின் அவலமான தருணத்தில், அவர் மறைந்தது பெரும் சோகம். குளிர்சாதனப் பெட்டிக்குள் வைக்கப்பட்டு, ஈமக் கிரியைகள்கூட மிகுந்த பிரயாசைக்கிடையில் செய்யப்பட்டது அறிந்து கண்ணீர் சிந்தினேன். அவருடைய அன்பான வார்த்தைகளும் , குறுநகை தேங்கிய முகமும் பலகாலம் நினைவில் நிற்கும்.

சமூக உணர்வு மிக்க ஒரு மனிதராய் இருந்த விக்கிரமன் சார் வாழ்க்கையிலும் நாம் படித்துக் கொள்ள பல உன்னத ஏடுகள் இருக்கின்றன.      

 

( புகைப்படம் நன்றி கூகிள்)