தவிப்பும் காத்திருப்பும்...

தவிப்பு

என் பால்கனியில்

வளைந்து வளைந்து பறக்கிறது 

ஒரு பட்டாம்பூச்சி.

வண்ணங்கள் வாய்க்காத

ஏழைப்பட்டாம்பூச்சி

ஏதோ சேதி சொல்லவந்தாற்போல்

ஏனோ பதைபதைக்கிறாற்போல்

எங்கோ பாதைதவறி வந்தாற்போல்

எதற்கோ எதிர்ப்பு சொல்வது போல்

கருமையும் வெறும்பழுப்புமாய்

படபடத்து மேலும்கீழுமாய்த் தவிக்கிறது .

துணையைத் தேடுகிறதா? இல்லை

பறிகொடுத்துவிட்டதா?

உள்ளங்கைக்குள் வந்து உட்காரேன்.

சேர்ந்தே தான் எதிர்கொள்வோமே?

உதடுகளுக்குள் சொல்லிக்கொண்ட தருணம்,

பால்கனியை விட்டு பறந்துபோனது.

எக்கிஎக்கி பார்க்கிறேன்.

புலப்படவேயில்லை.

எங்கோ நீ

சுகப்பட்டால் சரிதான்.

காத்திருப்பு

நானும் பதினைந்து நிமிடமாய்

           பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

அந்த இளம்பெண் தன் குழந்தையிடம்,

 என்னென்னவோ பேசுகிறாள்....

வாயோடு சேர்ந்து பேசுகிறது,

அவள் கண்ணும் மூக்கும்.

தாயின் முகம்விட்டு கண்கள் அகலாமல்,

கைகொட்டி சிரித்தபடி அந்தக் கருப்புக்குழந்தை.

புகைவண்டி வந்துசேர இன்னமும் 

அரைமணி இருக்கிறது.

கூடவே ஒரு குழந்தை இருந்தால்,

பொழுதுபோகும்.

நானே ஒரு குழந்தையாய் இருந்தாலும் கூட.