தொழுவத்து மயில் 2

(இந்த நெடுங்கதையின் முதல் பதிவு படிக்க இங்கே சொடுக்கவும் )

“ரோஜா! ஒண்ணுகேட்டா கோவிப்பியாம்மா ?”

“சொல்லுங்க துரை!”

வனரோஜா கிருஸ்டியை ‘துரை’ என்றே அழைக்க ஆரம்பித்திருந்தாள்.

"ரோஜா! என்னையும் என் நிறத்தையும் சகிச்சிகிட்டு உன் அப்பாவின் சொல்லுக்காகத்தானே என்னுடன் வாழுறே இல்லையா ?"

வனரோஜாவின் முகம் வாடியது. “நீங்க ஏன் இப்படியெல்லாம் நினைக்கணும்? இந்த அழகும் நிறமும் அப்படியேவா இருக்கும்? உங்களை கர்த்தரெனக்குத் தந்த ஆசீர்வாதமாய் எண்ணி இருக்கேன். இனி எப்போதும் இப்படிக் கேட்டு என்னை வேதனைப்படுத்த வேண்டாம்.”

“இல்லை ரோஜா! எனக்கெப்போதும் இந்த தாழ்வு மனப்பான்மை இருப்பதுதான். இனிமேல் கேட்கமாட்டேன்"

தலையைக் குனிந்து கொண்டான் கிருஸ்‌டி. 

ஒரு குழந்தையைப் பார்ப்பதுபோல் அவனைப் பார்த்தாள் வனரோஜா.
'இதென்ன கிறுக்கடா என் அத்தானே! காதல் அலைமோதும் உன் பார்வைக்கு முன், யாரும் வேதனைப்படலாகாது என தன்னை பிறற்காக்கி வாழும் உன் நெறியின் முன்.. மங்கும் நிறம் எதற்கடா? 
உன் சுயஇரக்கத்துக்கு மருந்து என்னிடம் இருக்கிறதடா ! என் அத்தானே!' 

மெல்ல அவன் பின்புறம் வந்து அவனை இறுக அணைத்தபடி காதருகே கிசுகிசுத்தாள்.. 

“டேய்! கருப்பா!”

ஒரு சின்ன அதிர்ச்சி! ஒரு பெரிய மூர்க்கம்!! வெட்கப்பட்ட இரவோ விடியத் துணியவில்லை.

எப்போதாவது கண்கள் பளிச்சிட கிருஸ்டியை அவள் ‘கருப்பா’ என்றழைப்பதுண்டு.

எப்போது கடைசியாய் அப்படி அழைத்தாள்? ஆம்.! இருபத்தியைந்தாம் மணநாளுக்கு வெள்ளைநிற புது ஜிப்பா அணிந்தபோது..... கருப்பா! கருப்பா!

வனரோஜாவை கிருஸ்டியின் வீட்டில்விட முதன்முதலாய் அழைத்துவந்த அந்தோணி சார் சொன்னார்.

“சவரிமுத்து ! ஒரு விஷயம்.. நம்ம வனரோஜா அவளுடைய பள்ளிக்கூட நாட்களிலேயே மரக்கறி உணவு இயக்கத்தில் ஏற்பட்ட ஈர்ப்பில் முழு வெஜிட்டேரியனாகவே மாறிப்போனாள்."

"அப்படியா?"

"ஆமாம் சவரிமுத்து அவளின் பிடிவாதத்தால் அசைவம் எங்கள் வீட்டுக்கே அன்னியமாயிடுச்சி."

"அதனாலே?"

"வனரோஜா சைவம் மட்டும் தான் சமைக்கும் சாப்பிடும். அது கவுச்சி எடுக்காது. கருவாடு வாசனை பட்டாலே குமட்டும் அதுக்கு.

சாப்பாட்டு விஷயத்தில் அவள் போக்கிலேயே விட்டுவிடு சவரி! .”

“இதென்ன அக்கிரமமா இருக்கு? அதெப்பிடி ஒரே வீட்டில் சைவம் அசைவம்னு ரெண்டு சமையல் முடியும் அந்தோணி?”

சவரிமுத்து கொஞ்சம் சத்தமாய்ப் பேசத் தலைப்பட்டார்.

“சவரி! நான் சொல்லவந்தது...”

“நாளையிலிருந்து நம்மவீட்டுலையும் கீரைத்தண்டு, பருப்புப்பொடி, வத்தக்குழம்பு, மோர்சாதம், நெல்லிக்கா ஊறுகாதான். எங்களுக்கு மட்டும் இனி கருவாடு கொமட்டாதா அந்தோணி?”

அந்தோணிக்கு கண்கள் கலங்கின. உள்ளிருந்து ஓடிவந்த வனரோஜா சவரிமுத்துவின் கால்களைக் கட்டிக்கொண்டாள். கண்ணீர் உகுத்தாள்.

‘சேசுவே சேசுவே’ என்று மனத்துள் அரற்றினார் சவரிமுத்து.

எல்லாம் நேற்றுபோல் இருக்கிறது. பக்கவாதம் வந்து சவரிமுத்து படுக்கையில் விழுந்த போது வனரோஜா அவருக்கு தாயாய் மாறிப் போனாள். ஒரு அருவருப்பு, ஒரு முகச்சுளிப்பு உண்டா? அவருக்கு தினமணி வாசிப்பதிலிருந்து, ஏதேதோ கதைகள் பேசி, சவரிமுத்து தனிமையை உணராமலிருக்கச் செய்தாள். வீட்டின் கூடத்தில் நடக்கும் ஜெபத்தை, சவரிமுத்து படுத்திருந்த அறைக்கு மாற்றினாள். அவள் ஜெபத்தை மேற்கொள்ளும் முறைகள் ஒரு தெய்வீகமான சூழலை ஏற்ப்படுத்தின. நாளும் ஏதோ ஒரு பாடலோ பிரசங்கத்தையோ கூடுதலாய்ப் படிப்பாள்.

அன்று ஈஸ்டர். அன்றைய ஜெபத்தில் வனரோஜாவின் குரல் தேவமாதாவையே அழைத்து வந்தது.

மருள்தரு வலியுறுவே! மருள்அறு சினவுருவே!

அருள்தரு தயையுருவே! அளவறு திருவுருவே!

தெருள்தரு கலையுருவே! செயிரறு மனுவுருவே!

பொருள்தரு மணியுருவே! பொழிமண அடிதொழுதேன்.

உரையில கலைநிலையே! உயர்அற மடையுரையே!

கரையில படற்கடலே! கதியுயிர் பெறுகரையே!

வரையில சுகநிலையே! வளர்தவ மடவரையே!

புரையில மனுமகனே! பொதிமல ரடிதொழுதேன்!

மருமலி மலர்நிழலே! மறைமலி யுயர்பயனே!

திருமலி கரமுகிலே! சிவமலி தனிமுதலே!

இருமலி யுலகுளரே! இணரொடு தொழும் அடியே!

குருமலி யரநெறியே! கொழுமலர் அடிதொழுதேன்!

ஏதோ ராகத்தில் வார்த்தைகள் மலர்களாய் விகசித்தன.

சவரிமுத்துவின் கண்களில் நீர் வழிந்தது. இப்படியொரு குழைவும்,தெய்வீகமும் மிளிரும் பாடலை அவர் இதற்குமுன் கேட்டதில்லை. 

'என்ன பாடலிது' என்பதாய் தலையசைத்தபடி கண்களால் அவர் வினவ, வனரோஜா ‘தேம்பாவணி’ என்றாள்.

இரண்டுமூன்று நிமிட மௌனம்.

'எங்கும் நிறைந்திலங்கும் ஏகப் பரம்பொருளே! உமக்கான தோத்திரங்களை ஒரு ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட அயல்நாட்டவரைக் கொண்டு எழுதுவித்து, அதை என் இல்லம் துலங்கவந்த தேவதையின் வாக்கினிலே வெளிப்படுத்தினீர். அதை இந்த எளியவனின் இதயங்குளிர கேட்கச்செய்தீர்.. இதுபோதும் எனக்கு...சேசுவே! சேசுவே!!'

கண்களை மூடிய சவரிமுத்து கொழுமலரடியோடு இரண்டறக் கலந்து விட்டார். 

அவரின் மறைவுக்காய் வனரோஜா வேதனைப்பட்டது மிக அதிகம்..

கிறிஸ்டிராஜுக்கு வனரோஜாவின் அந்த தேம்பாவணி பாடல் வரிகள் காதில் இப்போது ரீங்கரித்தன. 
என் செல்வமே!
எனக்காய் இப்போது, ஒரே ஒருதரம் மட்டும் அந்தப் பாடலைப் பாடுவாயா?

வேண்டாம். இப்போது வேண்டாம்.  அயர்ந்திருக்கிறாய்..... 

நீ பாடினால் தானா? 

இந்த இரவு என்னைச் சுற்றி எண்ணப் புற்றுகளை எழுப்பிவிடும்...... அதனுள்ளே உன் பேச்சும் பாட்டும் ரீங்கரிக்கும்.
என் மயிர்க்கால்களெல்லாம் காதுகளாய் மாறி அதையெல்லாம் உள்வாங்கும்.
அந்த மோனத்தை, தவ அதிர்வை உனது இருப்பு கூட கலைத்து விடுமோ.. என் செல்வமே... 
எதற்கு இருவராய்ப் பிறந்தோம்? நாம் எதற்கு இருவராய்ப் பிறந்தோம்??

( தொடரும் )